Djustin - Voyagers

Labrador Records

Helemaal uit de lucht gegrepen is het verwijt van “plastic pop” niet, als het over de gloednieuwe dancepopact uit Stockholm Djustin gaat. Johan Angergård is natuurlijk de eeuwige drijfveer achter het label Labrador en dus ook duidelijk een commercieel en economisch gedreven artiest, maar wie zijn fraaie elektronicareleases van ondermeer Pallers, Acid House Kings of Club 8 afstoft, kan toch ook niet anders dan concluderen dat de man verdomd knappe muziek maakt.

Voor Djustin heeft de Zweedse producer de degens gekruist met de Amerikaans-Aziatische zangeres Rose Suau. Een huwelijk met een liefdevolle basis, zo blijkt. Want het resultaat is een toonbeeld van Scandinavische new disco. Zwaar mechanische, trage elektrobeats, blitse synthesizers en gerobotiseerde - jawel, een nieuw woord! - stem van Suau vormen een mooie cocktail. De hoge, lieflijke melodieën en de aanstekelijke harmonische gelaagdheid waarin die verpakt zitten, zorgen voor een erg menselijke, bijna romantische invulling.

Want dit is nog steeds popmuziek, laat daar zeker geen twijfel over bestaan. Songs met volle teksten en duidelijke strofe-refrein-afbakening, verhalen over verliefd zijn of willen zijn. Soms bijna puberaal (maar nooit echt melig). Want wanneer de blitse synthesizertunes even wat afremmen, neemt de dame uit Michigan haar publiek op de hand met hoog smekende stem: “As I am looking for a lover / Maybe you can change your mind / We could stand back together / I want you to hold me, when I wake up.” Een mens zou van minder vlinders in de buik krijgen.

En dan is er weer die productie. Voluit: met zwaar pompende grooves. Ijl: met een kille en ontastbare zweverigheid. Zuiver: met veel decibels en accenten. Dus ja, Djustin pakt ons zeker in met deze bijna twee handen vol potentiële drie minutenhits. Al is het maar omwille van de fenomenale, muzikaaltechnische omkadering, netjes gepolijst en volgens het boekje. De typische Angergård-stijl die ook in zijn eerder projecten al boven kwam; de beats van afsluiter Illumination hadden moeiteloos bij de spacepop van Pallers gepast. Enige nadeel van deze volle omkadering: we hebben na afloop van ‘Voyager’ natuurlijk niet één liedje onthouden.

Neemt niet weg dat dit een vlot en happig plaatje is met de nodige blitse, moderne accenten. Dat hier dus een publiek en markt voor te trappelen staat, leidt geen twijfel. We wensen het Johan Angergård in elk geval zeker toe.