DJ Muggs - Dies Occidendum

Sacred Bones Records

Duizelingwekkend. Een ander woord is er niet voor het ritme waaraan DJ Muggs blijft producen en releasen. Geen coronacrisis lijkt de oer-Cypress Hill-gangsta af te kunnen remmen. Voor ‘Dies Occidendum’ heeft de music maestro voor één keer eens niet schoudertje-leun gespeeld bij andere mc’s of producers. Deze soundtrack voor een onbestaande film komt volledig 's mans eigen pen. Een macabere reis doorheen de duistere, mystieke en ondergrondse krochten der hiphop.

Dat meesurfen op het werk van anderen is natuurlijk dé manier om releases te kunnen blijven schijten. Ook op deze soloplaat heeft DJ Muggs The Black Goat (de volledige artiestennaam anno 2021) daar zo zijn trucjes voor. Met slechts tien fragmentarische sfeerprentjes, die niet eens de drie minuten halen, en waarvan de laatste een muziekloze sfeerprent is met tsjirpende krekels, knetterend kampvuur, een mekkerende geit en een zeldzame stemflard, is de omschrijving “album” in deze misschien wat hoog gegrepen. Maar kom, it’s tha music that counts, man.

Zelfs al was u samen met ons DJ Muggs al een tijdje vergeten, gun hem bij deze gerust opnieuw een kans. De duistere, doped sfeer die bij Cypress Hill, zijn eigen Soul Assassins of op de Tricky-plaat ‘Juxtapose’ domineerde, is nu eenmaal het handelsmerk van deze westcoastproducer. Dus die krijg je op je bord bij ‘Dies Occidendum’ - Latijn voor “de dag van de moord" -, met een veeg dikke en lome hiphop, psychedelica, filmscapes en zelfs moderne trap. Verder hoef je geen zware lyrics of raps te verwachten, enkel filmsamples en met bloed, horror en moord doordrenkte oneliners. En dat zet de morbide, apocalyptische sfeer extra op de voorgrond.

Noem het dus gerust een fragmentarisch allegaartje van donkere, lome triphopprenten. Om er twee uit te halen: The Chosen One combineert een logge beat, ratelende trapriddims, een killer-pianotune, zacht dramatiserende strijkers, een engelenkoor en een “how could you know anything from the dark side”-sample. En absolute knaller Antoined met de seismografisch diepe, dope basbeats en droge tics en claps als tegengewicht. En alweer van die digitale horrorstrijkers die weggeglipt lijken uit de doucescene van ‘Psycho’. Eat that shit.

Oh ja, en in Nigrum Mortem wilde DJ Muggs duidelijk toch even de kaarten schudden met heuse jazzy livedrums, psychedelisch gitaarwerk en orgel, vergezeld van de kenmerkende lome beats. Misschien de enige keer dat op dit aparte kleinood echt van een “song” kan gesproken worden.

Dus dat maakt van ‘Dies Occidendum’ toch wel een leuke release. Met veel korte smaakmakers en enkele regelrechte knallers. Onder luid volume lekker loodzwaar in sfeer, maar helaas te kort en onsamenhangend om daarin te blijven hangen. Check het gerust zelf even.