Distant Fires Burning - Inperspectyon Vol. 1
Audiobulb
Iedereen heeft zijn of haar COVID-verhaal. En we gaan eerlijk zijn: het interview waarbij een artiest voor de zoveelste keer de omzetting van de eigen ellende in muziek uit de doeken doet, verwerken we graag tot aanmaakpapier van de vuurschaal. En toch is het standpunt van Gert De Meester aka Distant Fires Burning hierover niet geheel oninteressant. Als maatschappelijk werker kijkt hij immers door een bril die de sociale ellende in de onderste lagen van de samenleving van deze crisis belicht. En die wordt stomweg niet in besmettingsgrafieken in de brede media uitgesmeerd.
Tot zover de achterliggende gedachte achter ‘Inperspectyon’, een titel die we vijf keer na elkaar moesten lezen alvorens het enigszins te vatten. In vijf lagen (vier “books” en een titelloos tussenstuk) sleept ambientmeester en bassist Distant Fires Burning je mee in een verhaal van sferen, emoties en ongrijpbare klanken.
Te beginnen met een beklemmend Book Of Closure, waarin hij een lange drone ombuigt tot een bedrukte, penetrante toon vol luidruchtige en mechanische klanksequenties die de zuurstof uit de lucht nemen. De basis is de bas, het spectrum dat daaruit voortvloeit dankzij zorgvuldige klankmanipulatie gigantisch. Van intrigerend naar ongemakkelijk. Van verwonderend naar wezenloos: het gevoel van de algehele lockdown. Na deze eerste tien minuten volgt een Book Of Fragmentation, een minimalisme van zacht glijdende drones als symbool voor eenzaamheid en desolaatheid. Pas na twee minuten vibreren pulsen en echo’s in de diepte zorgen pannende effecten niet enkel voor inhoud, maar ook voor verwarring. Wat vooral overheerst tot in de laatste echt heldere minuut de mist optrekt, is een pijnlijke leegte.
En dan is er dat tussenstuk, DFB131. Plots geheel anders van karakter. Een nuchtere, weinig zeggende, vrije improvisatie op de basgitaar waarin nazinderende klanken af en toe weggegomd worden. Twee minuten van valse vrijheid in een stevige stijlbreuk waarin de componist het instrument voor één keer eens niet transformeert in geheel nieuwe sfeergeluiden.
Vervolgens krijg je een soort van “tweede golf” met Book Of Hope met als basis een doezelende, verhakkelde toon waarin je vaag ritmisch geklop kan ontdekken. Vooral een neerdrukkende track met veel melancholie en herinneringen in een Biosphere-achtige ‘Patashnik’-roes. En ja, het is die hoge en aanzwellende ondertoon die als een warm licht doorheen de diffuse duisternis priemt. Al lijkt de hoop hier meer op een noodzakelijke houvast in een totaal gedesoriënteerde geest. Tenslotte eindigt Distant Fires Burning met Book Of Rebellion: een afsluitende, langste track van zo’n twaalf minuten waarin je eindelijk de doorbraak en opstanding verwacht. Niet dus.
Hoewel tikkende ritmen in dit laatste nummer voor een - naar "Inperspectyonese" maatstaven - energieke drive zorgen en de echoënde snaren die aangetrokken worden een leuke doezeling kennen, blijven reverbeffecten en wazige sferen voor een zekere onrust zorgen. Alles lijkt wel terug in orde te komen en terug te grijpen naar het oude en vertrouwde, maar er is een zekere breuk geslagen.
Vergeef ons deze eigen interpretatie van dit album naar een Coroniaanse crisisevolutie, beste Distant Fires Burning. We zochten mogelijk veel te veel achter deze plaat vol zowel wegdromende als fantasierijke ambient. Weet in elk geval dat we allicht niet de enigen zijn die reikhalzend uitkijken naar Vol. 2. (en 3? En 4? En …???)