Discipline - Captives Of The Wine Dark Sea

The Laser's Edge

Albums van deze Amerikaanse progrockers verschijnen niet met regelmaat, maar er wordt steeds met meer dan gewone belangstelling naar uit gekeken. Een cultgroep dus, maar op ‘Captives Of The Wine Dark Sea’ overtuigen Matthew Parmenter en zijn acolieten niet helemaal.  

Captives Of The Wine Dark Sea

Iedere fan moet zeker één album in de kast hebben staan, en liefst ‘Unfolded Like Staircase’ (1997) dat nu beschouwd wordt als een meesterwerk. Frontman Matthew Parmenter ging vervolgens solo, maar de band bleef songs schrijven. Veertien jaar later verscheen ‘To Shatter All Accord’ dat het hoge niveau wist te handhaven.

Op ‘Captives Of The Wine Dark Sea’ is de muziek minder complex en lijkt ze terug te wijzen naar ‘Push & Profit’ (1994). The Body Yearns en Life Imitates Art zijn vintage Discipline en stellen de luisteraar gerust, al is "gerust" allesbehalve van toepassing op het muzikale karakter van Discipline. De arrangementen en de emfatische zangpartijen bevestigen opnieuw wat voor een grote invloed Peter Hammill en Van Der Graaf Generator zijn geweest op Parmenter. 

Het instrumentale S is weerbarstig van natuur en de tegendraadse turbomotor lijkt uit de renstal van King Crimson geleend. Daarna lijkt het album in te zakken. Love Songs lijkt weggelopen uit een opnamesessie van Hammill solo. Het is bedoeld als een parodie op het tot een star cliché verworden romantische liedjesgenre, maar de ironie ligt er te dik op. Here There Is No Soul is een poging tot een korte, catchy song, maar voegt uiteindelijk weinig toe.

De nummers The Roaring Game en Burn The Fire Upon The Rocks zijn weer beter, maar ook hier geeft de band de indruk op de lauweren te rusten. Dat vuur op de rotsen valt toch wat tegen. Het ware beter dat men meer tijd had genomen om alles uit te werken. ‘Captives Of The Wine Dark Sea’ is heus geen slechte plaat, maar verwacht geen ‘To Shatter All Accord’ en zeker geen ‘Unfolded Like Staircase’.  

4 oktober 2017
Christoph Lintermans