Dillon - 6abotage

BPitch Control

6abotage

Soms ziet een hoes of artiest er zo bubblegum, plastiek of Barbie uit, dat we toch ons oor eens nader te luisteren willen leggen. Dus ja, deze vierde langspeler van de Braziliaans-Duitse Dillon heeft ons geprikkeld. Veel meer nog dan het gegoochel met het Bpitch-label van Ellen Allien of vergelijkingen met eigenzinnige sterren als Lykke Li of zelfs Björk. Of de omschrijving van de artieste zelf dat deze sterkste release in rij een “liefdesbrief, een schreeuw om hulp én een gevolg in één” zou zijn. Opzij die vooroordelen. We beginnen bij een hoes met een fluoroze fleece dekentje.

En het moet gezegd: de softe en sobere dancepop op ‘6abotage’ mag er zijn. Al is het maar omdat de beats en scapes wel overproducet zijn, maar zich niet opdringen. Een vleugje hiphop, breaks of dansritmen en de digitale studiotierlantijntjes, die Dillon zelf verzon, staan duidelijk in teken van de hoge, zuivere stem van de zangeres en de soms vuile, beladen woorden die daaraan gekoppeld worden (“I pray for freedom / When all the motherf*ckers try to shoot us down.”). Het nummer Separate Us, met die duidelijke knipogen naar de vele verscheurende wereldconflicten, heeft trouwens een aanstekelijk tintje dankzij de subtiele accenten met de oud, de Arabische luit.

Helaas zijn wij een muziekwebsite, die zich buigt over de inhoud van een plaat of artiest en dus niet over het aantal volgers, hits of swipes op TiTo, Insta of You2. En met enige stoute schoenen durven we dan zeggen dat we toch iets meer fan zijn van Dillons vorige releases, waar downtempo, mysterie, soul en neoklassiek op een erg natuurlijke manier met het strelende pianospel versmelten. Niet dat we niet voor vernieuwing durven gaan natuurlijk, maar we zien hier toch met lede ogen een vorm van commercialisering aan. De aankondiging als des dames “meest gedurfde plaat ooit” vegen we in elk geval sans gène van het tapijt.

En dan vrezen we dat deze dancepop, zelfs in het geval van een iets meer duister, mooi gelaagd Divine Saviour met de coole live drums, in de categorie “eendagsvliegen” blijft steken, ook al blijft de etherische mantra “Shine a light on me”, wel lekker hangen.

Vanaf de tweede helft van de tien echte songs op dit album (de intro rekenen we niet mee) lijkt de druk enigszins van de ketel en is er meer ruimte voor songs en minder nood aan hits. En dat levert bij dancepopplaten sowieso de meeste verrassingen op. In dit geval betekent dat een gevoelige hiphopromance als Heartcore of een zweverige baby-fluistersong met tribaldrums als Peachy Breath. Maar de echte parel houdt de songwriter voor het laatst. Outro/Rhiannon keert terug naar de eenvoud van stem+instrument en is een ballade van enkel zang en kerkorgel. Met enige galm, maar vooral ook met veel broosheid en de meest hoge en ontwapenende zangnoten van heel ‘6abotage’.

Dus laat ons nog even bezinnen over het feit of we deze artistieke transformatie wel geslaagd vinden. Het voordeel van pop: moest je toch een song tegenkomen die je iets minder ligt, dan ben je er binnen de radiovriendelijke marge van drie heilige minuten vanaf. Gelukkig moet die wet op deze plaat wat ons betreft niet toegepast worden.

12 oktober 2022
Johan Giglot