Digitalism - Mirage
Pias
Moeilijk hoor, om het Franse duo Digitalism los te koppelen van overige punkelektrobands als Boys Noize, Vitalic of Justice. Projecten die tien jaar geleden een schokgolf door het poplandschap stuurden. Maar kijk, het Duitse duo Jens Moelle en Ismail Tuefekci overwint door niet meer dezelfde, wat versleten, open deur in te trappen. Met hun derde langspeler ‘Mirage’ glippen de heren in de wereld van blitse clubhouse.
Het tweetal uit Hamburg staat in elk geval niet onder druk om zichzelf in allerijl te bewijzen. Na vijf jaar zonder studioplaat is het sowieso nodig om jezelf heruit te vinden en dat ook grondig te doen. Voor deze kleurige prismaplaat is Digitalism gaan graven in het verleden van gelaagde psychedelica en discosynthesizers. Het resultaat is een bonte combinatie van licht en donker: diep zinderende en pompende basgrooves tegenover onophoudelijke lagen van zowel thematisch sterk als uitgevaagd toetsenwerk.
En dat houden ze zomaar eventjes vijftien tracks vol, net wat te lang om blijvend naar de keel te grijpen. Ondanks het stevige gestomp dan, want deze plaat blikt onophoudelijk naar de dansvloer. Getuige is de vooraf vrijgegeven single Utopia, een combinatie van mooi opklimmend geweld, voortgestuwd door een stevige housebeat die extra backup krijgt van het nodige basgebonk. Wegdraaiend orgeltje erbij en een ronduit verslavend, “mindblowing” thema van slechts drie akkoorden (wat kan het leven toch simpel zijn!) volstaan om keer op keer te klimmen naar enkele fenomenale climaxen. Gewoonweg op juiste tijdstippen wat extra lagen toevoegen of weghalen, meer lijkt het niet.
Schijn bedriegt hoor. Want de aloude formule van in de hoogte klimmende toonaarden, een halve tel stilte en een knallende drop wordt wel keer op keer herkauwd, maar de samenstelling van deze muzikale cocktails blijkt toch niet uit enkele basisingrediënten te bestaan. Dat maakt de eenvoudige wiskunde van tot vier tellen niet zo vanzelfsprekend. Want hoe kan je nu melancholie, diepgang én power in een elektronisch bad verzoenen? Luister maar even naar middelpunt Mirage (Part One) en zijn openbloeiende opvolger Mirage (Part Two) voor het antwoord. De ondergrond is een waas van gitaar- en synthesizerbeweging met enkele opflakkerende toetsen, onderkoelde melodieën die een lange tijd in het ijle zweven vooraleer een traag pompende hartslagbeat het geheel bindt. Klanken vervagen en melodieën worden gesuggereerd, maar zijn toch net compact genoeg om niet van ondefinieerbare ambient te spreken.
Daarin zit de echte kracht van deze plaat verscholen: het soms wat overdonderende geheel van kleur, geur en elektronische creatie dat de stoere beats en basgrooves invult. Want toegegeven, de zoveelste voorspelbare housebeat, die openbarst, volstaat niet. Dat doen de zwevende tapijten, geleend van zowel progrock, als Morricone-films of Moroder-keyboards, soms zelfs met een overstuurde knipoog richting noise. En zo vinden heden en verleden elkaar terug op dit album.
Misschien nog even toevoegen dat Digitalism wat meer mag snoeien in de popstructuur volgende, gezongen powerballades. Het shout out-refrein van Battlecry kan er nog door, maar de vervelend vervormde, betekenisloze zang op Destination Breakdown of Indigo Skies biedt echt geen meerwaarde. Op naar nummer vier. Of naar de dansvloer.