Dienne - Addio
Other People
Dank je wel Dienne Bogaerts. Dank je om te verwoorden wat in de hoofden van duizenden indirecte slachtoffers van de Covid-pandemie leeft: dat nabestaanden van overledenen geen deftig afscheid konden nemen omwille van lockdownrestricties. En wees maar zeker: daar zijn veel opgekropte frustraties, woede, onmacht, niet verwerkte rouw,… bij te pas gekomen. Want wat Dienne meemaakte met haar grootmoeder in het verre Italië, hebben helaas veel te veel mensen in mensonterende omstandigheden moeten beleven. Wees daar maar zeker van.
Die gevoelens zet Dienne om in een unieke doe-het-zelf-combinatie van sfeer, muziek, geluid en fantasie. Of in tien verbeeldende, verschillende impressies die samen toch een gemeenschappelijke emotie in zich dragen die tussen tristesse, weemoed en schone herinneringen in ligt. Telkens bestaande uit een unieke combinatie van hobo (zowel in solospel, ritmische oefeningen als dromerige drones), veldopnamen (stemmen, dichtslaande deuren, radio), toegevoegde elektronica (ritmische pulsen, soundscapes, noise, gekraak) en gezang. Veel gezang.
Soms is ‘Addio’ vrij fragmentarisch en experimenteel, maar meestal respecteert de fantasiecomponist mooie wetmatigheden van melodie en opbouw. En dat leidt vaak tot ontroerend mooie momenten. Met als misschien nog het meest broze hoogtepunt Tranquilo, met een door de ziel snijdende hobomelodie, waarbij Diennes zus Nelle voor extra dromerige toetsen op piano zorgt. Hoewel… de sonate in duet Piccolo E Cattivo met ontroerend, hoog blazersthema en de Wim Mertens-achtige opbouw krijgt toch ook een eremedaille.
Hoewel dit soort momenten puur teren op sfeer en emotie, valt toch op dat de artieste keer op keer voor ontzettend veel detail, beweging en afwerking zorgt. Zelfs de twee tracks met als titel Ti Salute (Parte 1 – Parte 2) die voornamelijk bestaan uit een geheel van a capella-zang en stemklanken, worden ingebed in een warmte van galm en onderbouwd door bevreemdende samples. Het afsluitende Parte 1, met dat fantastisch opbouwende, telkens wederkerende vocale thema, eindigt zelfs in een soort van onverstaanbare conversatie en een flard The Wild Rover op de radio. Een ultiem aandenken en greep uit het leven van… ?
Hoewel dit debuut een half uur lang een blik werpt in de emoties en ervaringen van Dienne – soms sierlijk, soms ongemakkelijk, soms beide – zit er ook een zekere lijn in. Een lijn die vertrekt bij tracks vol leven, dynamiek en zelfs even fel overstuurde noise beats, maar meer en meer uitdooft in stilte, eenvoud en desolaatheid. Misschien zelfs een beetje wegkwijnt? Wij vinden het in elk geval een pracht van een soundtrack des levens. Dit unieke werk is uit op het New Yorkse label Other People van Nicolas Jaar en dat zegt meteen iets over de kwaliteit ervan. Een pracht van een afscheidsgeschenk vol emotie waar oma – zonder de minste twijfel – apetrots op zou zijn.