Die Goldenen Zitronen - Flogging A Dead Frog
Altin Village & Mine
Toch even bezinnen vooraleer u in een spontane lach schiet bij de groepsnaam van dit Duitse collectief. Wat begon als een anti-establishment-punkband in Hamburg in de jaren tachtig, is inmiddels uitgegroeid tot een gevestigde waarde, die ondermeer met Peaches, Chicks On Speed en Mark Steward mocht samenwerken en al elf platen op de teller heeft staan. Met ‘Flogging A Dead Frog’ toont de band aan de feitelijke punkpiste al lang te hebben verlaten en meer de eigenwijze, arty toer op te gaan waarin krautrock en wave de plaats van solide gitaren inneemt.
De hoesfoto achterop deze plaat mag alvast een waarschuwing zijn: een dame die tegen de achtergrond van een gebombardeerde stad een plaat vasthoudt met titel 'It Serves You Right To Suffer John Lee Hooker'. Dat is wel andere koek dan de kinderlijke kikkertekening vooraan. Dit is duidelijk eigenwijsheid, anti-establishment, een kraakpandproduct.
Zo blijkt ook. Want hoewel ‘Flogging A Dead Frog’ een herwerking is van een boel nummers van de laatste platen van Die Goldenen Zitronen (de band weigert de term “best of” te hanteren), blijken de tien songs op deze schijf toonbeelden te zijn van een doe-het-zelfgeest. Dat betekent een oppervlakkige productie, een rommelige structuur en vaak ook erg bizarre klankexperimenten.
Het is te zeggen: “experiment” betekent vaak het combineren van eenvoudige zaken. Zo blijkt het instrumentale The Mayor Of Emerald City een wervelende drietoetsenoefening op keyboard in een persistente cadans, een paar aangeslagen, hoge metalofoonstaven en een eenvoudig vierkwartritme van bas en drum. Of The Investor dat het moet stellen met druppelende synths, een diepe wavegroove met veel tussentoetsen en live drumwerk. Beiden zijn toonbeelden van eenvoud, van gemakzucht zelfs: de ene keer instrumentaal, de andere keer met gescandeerde teksten in dubbele stem. Er wordt trouwens veel gebruik gemaakt van die synthesizers en van oppervlakkig schuifelende drums, wat voor een nogal knagend, somber gevoel zorgt.
Die Goldenen Zitronen zijn duidelijk blijven steken in de tijdsgeest van krautrock en obscure probeersels met primitieve elektronica en synthesizers, de tijden dat sombere wavebands met militante teksten als D.A.F. hoogdagen kende. Enkel zijn die hoogdagen inmiddels wel zo’n drie decennia voorbij en is er gesleuteld aan zoiets als melodieuze finesse of technologische afwerking. Verder is het ook al niet zo’n bijster goed idee om Duitse songs plots te ver-Engelsen; met een ronduit belachelijk taalaccent als gevolg.
Af en toe is er wel een lichtpunt; zoals het mooie contrast bij de instrumentale afsluiter This I’m Not Telling You (ook al een titel mit viele haare auf) waarin zinderende gitaren en psychedelische elektronica een mooi tollend schouwspel vormen dat zich afzet tegen de droge rateldrums. Maar wanneer deze muziek uit de maatschappelijke context gerukt wordt en plots het post-industriële Duitsland verlaat, blijft er inhoudelijk erg weinig over. Die succesvolle wereldtournee mogen de citroenen dus nog even op hun buik of schil schrijven.