Deva Mahal - Run Deep
Motéma Music
Je kan wel stellen dat Deva “Diva” Mahal met de legendarische bluesmuzikant Taj Mahal als vader en dub-/reggae-artiest Ahmen Mahal (Olmecha Suprema) als broer, uit een muzikale familie stamt. Maar nu is ze ook zelf helemaal klaar om haar eigen muzikale talent aan de buitenwereld te tonen. Maak kennis met ‘Run Deep’, een knap debuut vol straffe soul- en r&b-nummers.
Wanneer je een muzikale carrière uit de grond wil stampen, helpt het natuurlijk, als Taj Mahal je vader is. Deva Mahal (lees: Diva Mahal) stapte pas aan het begin van vorig jaar uit de schaduw van haar succesrijke vader om zelf het muzikale geluk op te zoeken. Maar de ep ‘Deva Mahal’, die niet meer dan drie nummers telde, was slechts een voorsmaakje voor wat ze echt in haar mars heeft.
Nu is er dus ‘Run Deep’, Mahals allereerste album, waarop ze duidelijk een andere weg poogt op te gaan dan haar vader. Als een rebellerende tiener verwerpt ze diens typerende gitaargetokkel en opent ze het album gewoon met oerdegelijke rock vol aanstekelijke riffs. Maar het nummer is als een middelvinger: even snel verdwenen als opgestoken. Want opvolger Snakes heeft zich al ontdaan van de zware gitaren en focust volledig op Mahals betoverende soulstem. Niet dat dat een slechte zaak is; integendeel, de jongedame beschikt over een beeldschone, levendige stem en dat komt in zo’n heerlijk r&b-nummertje perfect tot uiting. Ook op Fire, dat instrumentaal uit nauwelijks meer dan lichte percussie en een echoënde piano bestaat, is het haar stem die de show steelt.
In het gestage Dream lijkt ze even de stem van wijlen Amy Winehouse geleend te hebben. Is die laatste misschien gereïncarneerd? Zou kunnen, want ook instrumentaal zou het nummer zo op ‘Back To Black’ kunnen. Shards idem dito. Pittiger wordt het op titeltrack Run Deep, waar Deva haar zus Coco Peila een momentje roem gunt door haar enkele lijnen te laten rappen. Klinkt goed, onder die bestofte beat en zachte gospel.
Toch weet ze pas echt helemaal te overtuigen met afsluiter Take A Giant Step, dat überhaupt een cover is van haar idool Carole King. Haar vader coverde het al eerder (en nog succesvol ook), maar onze diva doet er toch maar weer haar eigen ding mee. Een ode aan beide heren? Zou kunnen. Feit blijft dat het gewoon een fantastische afsluiter van een oerdegelijk album is. Chapeau.