Destroyer - Poison Season

Merge Records

Wat doe je als je een (onverwacht) hitalbum scoort en daar stilaan genoeg van hebt? Het roer omgooien en een plaat maken, waar je geen touw aan vast kan knopen bijvoorbeeld.

Hoewel die inleiding het misschien iets te scherp stelt. Maar het is toch even aanpassen als je ‘Poison Season‘ voor de kiezen krijgt. Misschien niet zozeer om wat Dan Bejar dan uiteindelijk besloot om op plaat te zetten, maar eerder omwille van de uitersten die hij op deze plaat opzoekt.

Dat begint al met de opener. Times Square, Poison Season I is een neo-klassiek pareltje, waarbij je de neiging hebt om languit in de zetel te gaan liggen en gewoon te genieten van de zoete violen en Bejars krakende stem, die daarbovenuit komt. Het (muzikale) thema Times Square komt trouwens drie keer terug op de plaat, het poppy Roxy Music-in-de-najaren-exemplaar mooi in het midden en de Bilitis-versie helemaal achteraan. En allemaal zijn ze even mooi.

Maar Destroyer zou Destroyer niet zijn als hij niet hier of daar onverwacht uit de hoek zou komen. Dus maakte hij met Dream Lover zijn eigen Springsteen-song (Bejars eigen woorden). En ook die slaat aan. De sax scheurt het nummer letterlijk open, maar verderop is er toch weer een trompet (iets wat Springsteen waarschijnlijk nooit zou doen). En vooral de drums drijven het nummer voor zich uit en gaan steeds sneller naarmate het nummer vordert.

Zo gaat het slag om slinger een andere kant uit. Enige constante doorheen het album is die onevenaarbare stem van Bejar, die ongetwijfeld beseft dat hij een beperkt zanger is, maar dat steeds weer weet op te lossen. Door fluisterzacht te zingen aan het begin van Forces From Above bijvoorbeeld.

En dan zijn er nog de taalspelletjes, die Bejar voortdurend speelt. Zo eindigt Forces From Above bijvoorbeeld met de woorden “Into The Heavens…”, terwijl het volgende nummer Hell heet. Uitgekookte lyrics als “It’s a miracle every time I open my mouth / Cause silence is golden; it blinks and it sighs” maken het je gemakkelijk om steeds alert te blijven. En de muziek doet gewoon de rest.

‘Poison Season’ is een wonderlijke, gedurfde plaat, die je met gemak vijf keer na elkaar kan beluisteren zonder te gaan vervelen. Wie wil er dan nog een hitalbum?