Delving - Hirschbrunnen

Stickman Records

Wat doet een mens zoal, als hij tijd te veel heeft? Zich wijden aan dingen, waar hij anders de tijd niet voor neemt misschien. En wat doet een muzikant dan? Muziekjes uitwerken, die al lang ergens in een schuif staken, maar nooit de aandacht kregen die ze verdienden.

Nick DiSalvo kent u misschien van Elder. En als dat niet zo is (en u houdt van een stevige brok muziek), dan wordt het tijd dat u daar verandering in brengt. Maar hij is ook de helft van Silver & Gold. En nu heeft hij ook een instrumentaal album op zijn naam staan. Een soloproject wil hij het zelf echt niet noemen (vandaar ook de naam Delving), maar een kat is nog altijd een kat en dit is dus wel degelijk een plaat, gemaakt door één man. Ergo...

Maar dat zijn details. Het is de muziek waar het rond draait. En hoewel die duidelijk verschilt van die van de band (en het hoger vermelde duo), zijn er toch ook parallellen te trekken. Het titelnummer hint wel degelijk naar Elder. Daarin worden de distortionpedalen al eens aangesproken. En dat komt nog wel vaker terug.

Daartegenover staat dat er ook de nodige verschillen zijn aan te duiden. Delving ruikt al eens naar piano (die eerste noten van opener Ultramarine), voelt al eens aan als ambient (halverwege The Reflecting Pool) en eet aldus van meerdere walletjes zonder dat je eigenlijk het gevoel krijgt dat de samenhang ontbreekt. Ook bij Elder is die veelzijdigheid aanwezig. In een heel ander spectrum weliswaar, maar toch.

Aan het begin van Wait And See moesten wij aan Pink Floyds 'Animals' denken, maar evengoed doken namen als Mike Oldfield of zelfs synth-wizard Jean-Michel Jarre op. En hoe verscheiden dit allemaal ook lijkt, in de songs schuift dit alles mooi in elkaar. En dat geldt ook voor de emoties, die uitstralen van deze muziek. Het ene moment kan je wegdromen naar neverneverland om het volgende weer de harde (muzikale) realiteit in te worden gesleurd. Ok, DiSalvo neemt daar zeven minuten de tijd voor, maar het zijn wel zeven minuten, waarvan je geen seconde wil missen.

Het meeste moeite hadden we nog met het titelnummer, dat iets te veel als los zand wordt uitgestrooid en je dan ook moeilijk bij de les kan houden. Maar wie weet gaan we ook dit mettertijd wel meer appreciëren. Bovendien maakt de rest van deze plaat veel goed.

Zoals de afsluiter Vast, die je overspoelt en uitgroeit van een reis door een dromerig landschap tot plots (zo rond de vijfde minuut) het gaspedaal wordt ingedrukt en je je moet vastklampen aan je zetel om niet met je hoofd tegen het raampje te stoten. Geen nood: dit is een chauffeur die zijn wagen onder controle heeft. Algauw kan je weer genieten van het voorbij zoevende landschap.

'Hirschbrunnen' is een plaat voor wie houdt van spannende, instrumentale muziek, gemaakt door een man, die eens iets anders wilde en dat ook voor elkaar kreeg. Nu is het afwachten of dit een vervolg gaat krijgen en of dit zijn weerslag zal hebben op het werk van Elder.