Death-Static - Time Is Ignorance

Sound In Silence

Ditmaal geen fraaie foto of verbeeldingsrijk schilderwerk op de cd-r van Sound In Silence. Met de onheilspellende projectnaam Death-Static en de al even sombere titel ‘Time Is Ignorance’ presenteert het DIY-ambientlabel een nieuwe artiest achter een detailfoto van vergane en verrotte texturen. Akelig.

Gareth S. Brown is geen totale nieuwkomer in het wereldje van digitale sfeerproducties. Als lid van onder meer Hood, Canvas of Memory Drawings of solo achter projectnamen als The Unpleasants of Jerstice heeft de Brit al aardig wat muzikale watertjes doorzwommen. Death-Static kan je dus eerder beschouwen als een nieuw hoofdstuk in een al lang muzikaal cv. Het unieke aan dit project is dat Brown alle inmenging van computers geschrapt heeft. De zes sfeertracks op dit album werden dus allemaal opgemaakt met orgelakkoorden, minimale pianotoetsen, geloopte samples, een paar effectenpedalen en een viersporenrecorder. En dat verklaart wel wat.

Want wat we vooral van ‘Time Is Ignorance’ onthouden, is een wel erg minimaal minimalisme. We kwamen zelfs even uit bij “een plaat van nihilisme". Dat geldt toch zeker tot halfweg de derde track. Dus probeer even vol  te houden tot je de tweede helft van deze release bereikt. Met eerste twee experimenten Final en Reentry krijg je telkens te maken met een hardnekkig herhaalde gitaaraanslag, negen minuten lang. De eerste keer wentelt die traag om met een zeldzame dubecho of extra textuur laagje erbij, de tweede keer zowaar nog trager en met een omwentelende drone als achtergrondschilderij. Daarmee moet je het wel een kleine twintig minuten volhouden. U begrijpt het al: daarmee komen we niet echt aan onze trekken.

De derde track Delay is gebaseerd op een doezelmelodie op een soort kerkorgel met in elkaar vloeiende noten, dat overgaat in een ontdubbeld, harmonieus motief. En we onderstrepen hier graag het woord melodie. Opvolger Return doet daar nog een schepje bovenop met een voorzichtige, parmantige pianopromenade. Het eeuwig repetitieve riedeltje krijgt hier en daar enkele inspirerende nevennoten, er klinkt hier en daar wat gemijmer en tonen worden zelfs akkoorden. De meest intrigerende realisatie vooraleer deze cd-r met elf minuten minimaal gedoezel en gesoezel afsluit (Ready), is misschien wel Latent Body, dat bestaat uit een melodie van vervelend om je hoofd zoemende bromvliegen die samen een vreemde sonate vormen. Vervelend wordt enigszins intrigerend. Originele aanpak. We krijgen er nog kippenvel van.

Maar u begrijpt dat we op dit debuut van Death-Static iets te weinig uitgedaagd worden. Zelfs goed speurwerk in de diepte levert erg weinig verrassingen op. Volgende keer graag toch iets meer inhoud.