Death Grips - The Powers That B

Harvest

Ze bouwden samen zorgvuldig een reputatie op door middel van ontoegeeflijk harde albums en het naaien van hun eigen label, tourorganisator en fans. Dat Death Grips na hun “afscheidsbrief” toch nog verder zou gaan had iedereen dus wel kunnen ruiken. Niet dat dat afscheid geen effect heeft gehad. Hun aangekondigde laatste album ‘Jenny Death’ had in de diepe krochten van het internet al een legendarische status (JENNY DEATH WHEN?) verworven, nog voor het was uitgekomen.

Nochtans: het eerste deel van dubbelalbum ‘The Powers That B’, gereleaset in de woelige periode van de beruchte pseudo-break-up, moet voor velen een harde noot geweest zijn. Zo ook voor ons. 'Niggas On The Moon’ zou voor een groot deel rond vocal samples van ons aller vriendin Björk opgebouwd zijn. Haar stem herkennen is echter ongeveer even moeilijk als een normaal gesprek voeren met een naaste na volledige beluistering van dit album op hoog volume; ‘Niggas On The Moon’ is chaotisch, desoriënterend en ronduit vreemd.

Eerlijk is eerlijk: opener Up My Sleeves is op een moeilijke manier catchy, ondanks de vele tempowisselingen en Billy Not Really horen we ook al eens graag terug. Maar voor het leeuwendeel van de tijd is het erg lastig Zach Hill en zijn met glitchy samples beladen Roland V-drum-kit te volgen. Langs de andere kant geloven we dan weer niet dat de jongens op toegankelijkheid mikten toen ze deze opgefokte sound creëerden, Björk en god weet wat nog allemaal door hun vleesmolen haalden.  

Op deel twee, ‘Jenny Death’, komen de primaire gevoelens (waarvoor Death Grips nog steeds staat) beter door. Een zekere stijlswitch manifesteert zich al vanaf het begin. Hardcore punk-invloeden komen bovendrijven op I Break Mirrors With My Face In The United States, dat overigens samen met Have A Sad Cum van op deel één mag meedingen naar de beste Death Grips-songtitel tot nog toe. 

Op Turned Off en Why A Bitch Gotta Lie breken de gitaren door om niet meer weg te gaan. En daar zijn we dankbaar voor: op Why A Bitch Gotta Lie lijkt de finale mutatie eindelijk bereikt, een Frankenstein-achtig monster met ledematen van talloze genres en een enorme slagkracht. On GP slaat een rustigere weg in maar doet dat even succesvol, met een huilende gitaarmelodie, mystieke synths, en lyrics die aankomen als een hamer, donkerder dan ooit. Naast dood, zelfmoord, technologie en paranoia horen we MC Ride vaak bezig over seks, vaak vanuit rauwe of perverse hoeken. Luister Pss Pss, merkwaardig dansbaar en tegelijk verschrikkelijk creepy. 

Afsluiter Death Grips 2.0 vormt door de naam al een hint naar een toekomst van de band, het antisong-zijn van het ding bevestigt dat gevoel alleen maar. Voor tijdens het wachten op die toekomst hebben we nu dus doos van Pandora ‘The Powers That B’, met twee erg verschillende helften die samen toch een imposant dubbelalbum vormen. Zelfs naar Death Grips-normen.