Dead Neanderthals - Blood Rite

Utech Records

Dead Neanderthals zijn een buitenbeentje, altijd al geweest. Ze gaan bijvoorbeeld eerder voor sfeer dan voor iets wat je een song kan noemen. En ze houden van variatie. Hoe hard ze daarvan houden, wordt weer eens duidelijk op de nieuwe release.

Er werd met veel tamtam – voor zover daar voor dit soort groepen sprake van kan zijn – aangekondigd dat Dead Neanderthals het hier anders zouden doen. Dichter bij doom- en deathmetal zouden ze niet meer komen. En daar zit uiteraard een kern van waarheid in. Zevenentwintig minuten lang neemt het Nederlandse duo je mee op een reis in het oog van de tornado.

Vanaf het moment dat op de cimbalen wordt afgetikt tot het ogenblik dat de muziek uitsterft (de term was zelden toepasselijker) wordt je brein bestookt met steeds weerkerende drums, zware, lang aangehouden synth-stoten en de occasionele grunt. En opnieuw slagen ze erin te doen wat ons steeds weer verbaast: je vindt dit namelijk geen ogenblik vervelend. Voorwaar een kunst, gezien er in dat kleine half uur slechts af en toe naar adem wordt gehapt. Wel worden er hier en daar subtiele wendingen genomen, maar het geheel blijft doemdenkend doordenderen.

Sfeer dus. En hier is die sfeer bijzonder donker. Nog donkerder dan we eigenlijk al van hen gewend zijn. Of de grunts – iets wat voor hen een first is, want nog nooit eerder een stem gebruikt – daarmee te maken hebben? Misschien. De in galm verdronken drums zullen ook wel een rol spelen. Het blijft verbazend hoe het “simpelweg” op en neer gaan van de toonladder zo intrigerend kan zijn.

Even is er een interludium, zo rond de elf minuten, wanneer een langgerekte stoot eerst eenzaam je brein doorklieft en dan weer geleidelijk aan wordt aangevuld met drums vooraleer te hervallen in het oude kwaad (in de beste zin van het woord). Helemaal aan het eind volgt er dan nog een climax van zo'n vijf minuten, waarin alles uit de kast wordt gehaald voor er het bijltje bij neer te leggen.

Feit is dat deze muziek je helemaal opeist. Er is geen ruimte voor iets anders. Je moet erbij blijven. Ondertussen even de afwas doen is bijvoorbeeld geen optie. Je handen zouden er na dit half uur uitzien als die van een oud besje, als je jezelf na dertig minuten terugvindt, en op die manier toch weer bij de muziek passen. Zo draait alles uiteindelijk rondjes.

Dat het geheel in één trek in de repetitieruimte werd opgenomen, mag geen wonder heten. Het is iets dat spreekt uit de opnames, waaraan waarschijnlijk ook weinig of niet meer gesleuteld werd achteraf. Je hoort de amps bijna meeratelen vanwege de overdaad aan distortion.

Dead Neanderthals ten voeten uit dus. En daar houden wij van. Nog even dit: deze opname is enkel op cassette te verkrijgen en inmiddels al uitverkocht, maar nog wel digitaal te verkrijgen.