Dead Bronco - Driven By Frustration

Eigen beheer

Dead Bronco, de Baskische indianenstam met Amerikaans opperhoofd, is met 'Driven By Frustration' toe aan haar vijfde album. Of de titel al dan niet biografisch is, laten we in het midden. In ieder geval verruilde zanger Matt Horan voor dit nieuwe album zijn volledige begeleidingsband. 

Vanaf intro Death Of An Appalachian wordt duidelijk dat Dead Bronco er geen gras over laat groeien. En blijkbaar hebben de nieuwe muzikanten voor een serieuze, muzikale ommezwaai gezorgd. De basis blijft Americana  en rootsmuziek, maar met een stevig korstje. De naam "Americana sludge", die ze zelf verzonnen voor de muziek, is misschien nog de beste term om het geheel te benoemen.

Matt Horan kent zijn klassiekers en op dit album valt eindelijk alles in de plooi, zoals hij dat voor ogen had, en etaleert hij maar al te graag de kwaliteiten van zijn nieuwe band, die akoestische instrumenten gebruiken zoals mandolines, banjo's en staande bas, maar evenmin vies zijn van een portie distortion of andere effecten. 

Devil's Road is uit hetzelfde hout gesneden als wat pakweg Ben Miller Band doet. En die hebben het toch maar geschopt tot vaste opener voor ZZ Top. Life Of Leach en No Name drijven zelfs op een punkriff en zullen het goed doen bij de jonge generatie. Lord Call Me Home is dan weer een typisch rootsnummer, dat voorzien werd van een video waarin de band de Sea Shepherd-organisatie een hart onder de riem steekt. Een deel van de opbrengst wordt dan later ook overgemaakt aan dat goede doel.

Scumbash heeft een rockabily-feel en Funeral Inhibed is een eigen versie van de dodenmars. Je kan je zo de schurken uit een Clint Eastwood-film voor de geest halen en hoe ze iedere keer weer het onderspit moeten delven. 

De muzikale ommekeer was duidelijk een goede zet. Dankzij de vakkundige productie is het verschil met voorafgaand Dead Bronco-materiaal wel heel groot. Het is dan ook uitkijken hoe de band dat zal aanpakken op de komende Europese tour, die de band onder andere zal brengen naar het Roots & Roses festival in Lessines, Barock in Brugge en een reeks zalen in Nederland. Een prima live-reputatie hadden ze al. Die kan hiermee alleen nog maar beter worden. 

Onze zegen hebben ze alvast. Dit is een prima album voor iedereen die iets heeft met bands als The Goddamn Gallows of Hooten Hallers. Schuif dus opzij die meubelen en laat je maar eens goed gaan.