de portables - The Killing Horizon

9000 Records

De nieuwe plaat van de Portables zadelt je op met een hele hoop vraagtekens. Waar willen ze naartoe? Hoe komen ze in godsnaam uit bij zo’n diverse plaat? Hoe zit dat nu met die wetenschap-invalshoek?

Jongens en wetenschap, ze hebben altijd al iets met elkaar gehad. En dat geldt klaarblijkelijk ook voor de portables. Want met het nieuwe album wordt er regelmatig verwezen naar wetenschap. Dat begint al met de titel. ‘The Killing Horizon’ is een wiskundige term, waar we ons niet eens aan wagen om het uit te leggen, maar u kan het hier bijvoorbeeld altijd nalezen. Je kan je daar gerust (bijna letterlijk) helemaal in verliezen. En dat geldt eigenlijk ook voor de muziek.

Opener Adolphe zou best kunnen verwijzen naar Adolphe Sax – de gelijknamige instrumenten, zorgen voor een jazzy contragewicht voor de trippende basistrack van het nummer – maar kan evengoed op één of andere obscure fysicus slaan. Het is ook een nummer dat meteen de toon zet voor de hele plaat en waarin (onder meer met dub-drumsalvo’s) wordt verwezen naar de nabije toekomst (als je het tenminste volhoudt om de plaat helemaal uit te zitten). Maar wie de portables kent, weet ook dat dit nummer tegelijk niets zegt: het kan (en gaat ook effectief) nog alle kanten uit.

Het meest verslavende nummer (en misschien niet toevallig de single) is waarschijnlijk het zeventien minuten durende The Undercurrent, dat ons doet wegdromen naar het beste van At The Close Of Every Day, maar dan eindeloos uitgepuurd, zonder ook maar een seconde vervelend te worden. Gitaren slingeren door elkaar heen en vormen een soort van noorderlicht dat een spookachtige gloed gooit over de song, die evolueert, maar ook altijd herkenbaar blijft en opnieuw aan dub onderhevig is.

Zelf zegt de band teruggegrepen te hebben op eightiesmuziek en als je een song als Contrapunk beluistert, zie je die connectie wel zitten. Hoewel ook Mike Oldfields ‘Tubular Bells’, zij het in een soort van dansbare versie uit de jaren tachtig, hier en daar lijkt te komen piepen, iets wat we ook al meenden te ontwaren in sommige andere nummers.

Er wordt nogal gespeeld met sfeer op ‘The Killing Horizon’. Elke song komt langzaamaan in beeld en heeft zijn eigen klankkleur. Soms is dat iets vreemds als Flow Means Dull Means Angry, dat een Arabisch tintje heeft; dan weer is Cheese Also een meer doordeweeks (en voor deze plaat ultrakort) instrumentaaltje. En zelfs dan nog is niks zeker. Zoals in de wetenschap dus. Of zoals de filosofische (eigenlijk kwantummechanische) achtergrond van een song als Schrödinger’s House, dat werd opgenomen in een huis dat bestond, maar eigenlijk ook weer niet: “Noone knows what it’s about / Or how long it will stay”.

Je blijft als luisteraar in elk geval nog steeds met een hoop raadsels achter. Hoe gaan ze dat live allemaal brengen? Waar willen ze nu eigenlijk naartoe? Is dit ernstig? Eén zekerheid is er wel: dit is verdomd aanstekelijk!

Ga zelf op zoek naar de antwoorden in De Kuub in Turnhout (6/5), de 4AD in Diksmuide (7/5), De Hemel in zichem (12/5) of op Boomtown (20/7).