Dawn Richard - Second Line
Merge Records
Je staat aan de top of not. En op één of andere manier staat de Amerikaanse r&b ster Dawn Richard daar niet. Al heeft ze daar natuurlijk zelf een beetje voor gezorgd. Want na het door Puff Daddy ondersteunde MTV-programma 'Making The Band', dat tot meidenband Danity Kane leidde, vervolgens het succesvolle duo Diddy-Dirty Money en een eerste soloplaat, die ook onder de gouden vleugels van Daddy-o mocht uitkomen, heeft Dawn Richard zich bewust losgewerkt van alle inmenging. ‘Second Line’ is het tweede deel van een trilogie waarmee de songwriter, actrice en danser de Creoolse, indiaanse en Afro-Amerikaanse roots bejubelt en de manier aanvecht waarop New Orleans daarmee omgaat.
Bij ‘Second Line’ gaat het vooral om de Creoolse cultuur, waar vorige plaat ‘Mardi Gras’ vooral ging over de band met de Washitaw-indianen. Rond dit thema bouwt Dawn Richard een futuristisch verhaal waarbij mens en robot zij aan zij vechten voor vrijheid. Wat leidt tot een soort van sci-fiplaat vol mechanische beats en riddims, maar ook met enkele duidelijke traditionele invloeden tot zelfs fragmenten van een interview met Richards moeder, die haar Afro-Surinaamse afkomst uiteenzet, of de gesproken definitie van “second line”: een soort van dans.
Dat leidt tot een bizarre, smakelijke cocktail van dance, r&b, trap, elektro, drum’n’bass en traditionele of klassieke invloeden. Soms vlijmscherp hakkend zoals de slow bouncende trapsong FiveOhFour (A Lude), soms met wat retro discodancetunes zoals bij de psychedelische opener Nostalgia en een derde keer weer met pure, mellow en melige soul-r&b (Mornin / Streetlights). Aan diversiteit geen gebrek dus op deze zestien (!) tracks tellende plaat. Bovendien heeft Dawn Richard duidelijk goed opgelet bij leermeester Sean Combs aka P. Diddi. Zeker de aanvang ervan bulkt dit productietechnisch perfecte album van de aanstekelijke nummers.
En daar knelt het schoentje ietwat. Want naar het einde van deze plaat toe groeit het zapgehalte en beginnen bizarre momenten als een Beethoven-achtig pianospel met een overdreven krullende, soulvolle bekentenis waarom het sterrendom niet binnen handbereik ligt of ritmeloze, wauwelende Amerika’s Got Talent-songs de bovenhand te krijgen. Perfect Storm? Niet echt een overtuigende manier om de verwoestende kracht van Katrina aan te kaarten. Het wordt allemaal een beetje te veel. En tegelijkertijd te weinig. Ah ja, en we hebben ook wel lak aan platte teksten als “aai liiike a jacuzzi”.
Maar kom, laat dat de pret niet verbergen. Dawn Richard bewijst eens te meer van vele verschillende werelden thuis te zijn, prikkelende songs te kunnen schrijven én over een stem te beschikken die een zeker smoothness en overtuigingskracht bevat. Verwijzingen naar Erykah Badu of Sade zijn niet uit de lucht gegrepen. Terwijl een song als Bussifame dan weer erg sterke en snelle raprhymes heeft. Sterk ook hoe ‘Second Line’ het kan stellen zonder goedkope hitjes. Luister en proef. Benieuwd hoe het derde album van dit drieluik het er vanaf zal brengen.