Dawn Of Disease - Worship The Grave

Napalm Records

Het is even stil geweest rond Dawn Of Disease. In 2004 kwam de Duitse deathmetalband met de veelbelovende debuut-ep ‘Through Bloodstained Eyes’ alvorens de instrumenten aan de haak te hangen. Enkele jaren later verzamelde vocalist Tomasz Wisniewski een nieuwe band rondom zich om in 2011 en 2012 respectievelijk de albums ‘Legends Of Brutality’ en ‘Crypts Of The Unrotten’ op te nemen. We zijn intussen vier jaar later en full album nummer drie ‘Worship The Grave’ is eindelijk een feit.

Niet dat het vijftal de focus tijdelijk heeft verlegd. Gedurende die vier jaar speelden ze amper concerten om rustig aan de nieuwe schijf te kunnen werken. Aan de voorbereiding zal het dus zeker niet gelegen hebben.

Aan enthousiasme lijkt dan ook weer geen tekort te zijn. Dat blijkt al bij de eerste, verschroeiende gitaarriff van de openings- en tevens titeltrack. Naar het refrein toe krijgen we wat meer melodie en ook de gitaarsolo is niet puur shred. Dawn Of Disease brengt een coctail van Zweedse melodie en loodzware riffs die de eerste deathmetalbands uit Florida zo kenmerkten en dat is alvast duidelijk merkbaar.

Mensen met heimwee naar Arch Enemy ten tijde van Johan Liiva zullen nummers als Ashes ongetwijfeld kunnen pruimen. Gitaarriffs die gewoonweg schreeuwen om mee te headbangen en vrolijk inbeukende, dubbele basdrums. Met On Trails Of Death wordt daarna meteen weer overgeschakeld op zware Floridariffs à la Death. Die afwisseling zorgt ervoor dat het album keer op keer weer voorbijvliegt.

Prayer Of The Dawn is weinig meer dan een intermezzo van amper één minuut, het daaropvolgende Cult Of The Fading Light doet dan weer keihard aan het allerbeste In Flames denken, ten tijde van ‘Whoracle’. Het nummer Gyroscope, meer bepaald.

Nog iets wat ervoor zorgt dat we tijdens die dikke veertig minuten amper checken of we er bijna zijn, zijn de tempowisselingen. Een schoolvoorbeeld daarvan is Outsourcing The Brain, dat praktisch aan elkaar hangt van de tempowissels. Enwrapped In Guts leunt dan weer op de blastbeats die het nummer vooruitstuwen.

Dat is wel heel veel lof voor een weinig bekende jonge band, denk je dan. Feit is dat Dawn Of Disease ongetwijfeld heel wat deathmetalfans aan pleegt te spreken. Is het niet omwille van de enorm ruime sound, dan wel met die heerlijke, ruwe en rauwe productie. Als de beste plaat van het jaar zal deze ‘Worship The Grave’ wellicht niet bestempeld worden, daarvoor word je als luisteraar niet genoeg van je sokken geblazen. Het is niettemin een heel fijne deathmetalschijf geworden van een band die zich graag laat inspireren door al wat de deathmetalscene de voorbije dertig jaar heeft helpen zwartkleuren.