David Byrne - Who Is The Sky?

Matador

Het gaat niet goed in de wereld. Los van de redenen waarom dat zo is, kunnen we allemaal wel een opkikker gebruiken. Enter David Byrne.

Waar we onze twijfels hadden bij 'American Utopia' (twijfels die we – toegegeven – dezer dagen moeten herzien), de voorganger van deze plaat, waren wij bij de eerste single uit 'Who Is The Sky?' al meteen overtuigd. Of dat dan ook voor het hele album zou gelden was nog af te wachten. Maar een goed begin... De vrolijke percussie, de strijkers (met dank aan Ghost Train Orchestra, die aan elke song hebben bijgedragen), de heerlijke tekst, … het zat allemaal meteen goed. Dat concert op 18 februari in Vorst Nationaal zou weer een voltreffer worden. Dat gevoel bleef aanhouden, toen we de hoes van de plaat zagen. Ook daaruit spreekt levensvreugde. Op drieënzeventigjarige leeftijd is de voormalige Talking Heads-frontman nog lang niet klaar met het leven.

Die levensvreugde is niet de enige rode draad, die door deze langspeler loopt. Humor is een andere constante, die in bijna elke song terugkomt. Bij een liedje als I Met The Buddha At A Downtown Party is het onmogelijk om een glimlach te onderdrukken. Alleen al het gebrabbel. Oké, het is duidelijk dat de lijsttrekkers van andere religies hier met opzet niet in hun hemd werden gezet (er is al controverse genoeg op deze planeet), maar dan nog is dit tekstueel een geweldig nummer. A Door Called No is daar nog zo'n voorbeeld van.

Er zitten nog van die positieve parels in dit werkstuk. De samenwerking met Hayley Williams in What Is The Reason For It doet je ook zo uit je luie stoel springen om een dansje te maken. En My Apartment Is My Friend werkt prima in geval van depressieve buien of donkere herfstdagen. Hetzelfde geldt voor die andere singles, The Avant Garde en, zij het in mindere mate, She Explains Things To Me.

Maar toch kan je deze plaat geen voltreffer over de hele lijn noemen. I Met The Buddha... en Moisturizing Thing zijn dan wel vrolijk en vrij met prachtige teksten, de magie lijkt te ontbreken. Misschien is het wel Byrnes stem, die nooit een hoogvlieger geweest is, of de leeftijd van de man, die ongetwijfeld impact heeft op het zingen. Feit is dat het niet allemaal werkt zoals het zou moeten.

Desondanks zijn er genoeg redenen om 'Who Is The Sky?' toch een stevige voldoende toe te wijzen, zoals we hierboven probeerden aan te tonen. Is dit Byrnes beste soloplaat? Waarschijnlijk niet, maar er staan toch enkele dingen op, die bij blijven. En dat is toch al veel.