David Brewis - The Soft Struggles

Daylight Saving Records

Na jaren als vijftig procent van Field Music en enkele soloplaten als School Of Language vaart David Brewis nu onder eigen vlag. Op ‘The Soft Struggles’ creëert hij een heel eigen geluidswereld. Een wereld waarin Robert Wyatt en Nick Drake welkom zijn op de thee.

Volgens David Brewis wijkt dit album het hardst af van alle nevenprojecten van de Field Music-sound. Hij heeft gelijk. Dit soloalbum schuurt meer dan Field Music doorgaans doet. Brewis’ zanglijnen zijn grillig, vooral in de strofes en laten zich daarom moeilijker in je kortetermijngeheugen prenten. De productie is bovendien eerder desolaat, ook al valt ‘The Soft Struggles’ onmiskenbaar onder de noemer barokke pop. Daar zorgen onder meer de over elkaar rollende strijkerspartijen voor.

Ook opvallend is dat Brewis de gebruikelijke basgitaar vervangt door contrabas. Zijn akoestische gitaar, de piano en fluit van Sarah Hays, de sax en klarinet van Faye MacCalman en de drums van Field-broeder Peter maken het palet compleet. Die drums zijn overigens nooit pompende rockdrums. Vaker horen we brushes op de vellen. Of een eenzame mars zoals op het door blazers voorgestuwde The Last Day.

De kernband blikte ‘The Soft Struggles’ op een enkele lentedag in. Precies om de rauwe directheid te vatten van muzikanten die elkaar en een stapel nieuwe muziek voor het eerst treffen op de ochtend van de opname. Brewis gaf de muzikanten enkele akkoorden, een tempo en de opdracht – of eerder de vrijheid – om er het beste van te maken.

De variatie is meteen groot. Can We Put It In The Diary kabbelt voort over spaarzame pianonoten – zie Robert Wyatts ‘Dondestan’ – en lichtjes aanzwellende strijkers. Het emotioneel geladen Surface Noise zou een outtake kunnen zijn vanop ‘Bryter Layter’ van Nick Drake. Het wat stroever lopende, maar niet onaardige Tomorrow kiest voor een cha-cha-cha-ritme.

Daarna volgt When You First Meet, een song die buiten Brewis’ stembereik valt en daarom wordt gezongen – jeugdig maar doorleefd – door Eve Cole, singer-songwriter van om de hoek in Sunderland. Het is een welgekomen adempauze voor het enigszins striemende timbre dat Brewis er vandaag op nahoudt. Het nummer legt bloot hoe de schijnbare eenheid in een prille relatie na verloop van tijd deuken en barsten oploopt.

Dagelijkse kleine en grotere worstelingen domineren de lyrics van de meeste andere songs. De voortvliediende tijd speelt een hoofdrol in Brewis’ overpeinzingen. Bekijk alleen al de songtitels. Van schuldgevoelens over uitstelgedrag (It Takes A Long Time) tot onvervulde ambities met een tikkende klok in de achtergrond (High Time). Keeping Up With Jessica gaat dan weer over jezelf onrealistisch spiegelen aan iemand anders die alles, maar dan ook alles juist doet. Tot je ook die persoon weer vergeet.

Een intrigerende, veelzijdige plaat, die ‘Soft Struggles’. Brewis mag gerust zijn: zijn eerste soloalbum, voegt een nieuw aroma – een mix van singer-songwriter, folk en jazz – toe aan de stoofpot die hij samen met zijn broer aan de kook houdt. Je hoeft Field Music niet te kennen of zelfs te appreciëren om ‘The Soft Struggles’ te smaken. Maar het loont wel om meermaals te proeven.