Dave Kerzner - Static

Eigen beheer

In zijn zoektocht naar roem besloot de jonge Griekse man Herostratos in de Tempel van Artemis brand te stichten en zijn daad meteen op te eisen. Om maar te zeggen dat dit hoegenaamd niet het gevoel is waarmee ‘Static’ ons overviel. Het nieuwe soloalbum van David Kerzner is daarentegen een groeier, eentje die zijn geheimen traag prijsgeeft. Maar dat loont de moeite. 

‘Static’ laat zich omschrijven als een "progressive rock opera" over de materiële rommel en geestelijke chaos in het moderne leven. Het dystopische artwork van Ed Unitsky vermeldt een "Faceboot camp" (sic) met "fun, debates & fun for all". De mens is gedigitaliseerd doorgeslagen. Meer spullen betekent minder werkende hersencellen. We amuseren ons kapot, waarschuwde Neil Postman drie decennia geleden al. Roger Waters besteedde ooit een prachtplaat (‘Amused to Death’) aan het thema.

Kerzner navigeert ons even deskundig als stoutmoedig langs onderwerpen gaande van technologische verstrooiing, toxicomanie en narcisme tot hypocriete profileringsdrang en karaktermoord in politiek, media en alle maatschappelijke geledingen. Zwaar op de hand, zegt u? Met donkere humor, bijtend sarcasme en een retrofuturistische aankleding mengt ‘Static’ elementen uit een verkeerd gelopen Broadway-musical met populaire voorbeelden uit de progrock. Kerzners favoriete platenkast (Beatles, Genesis, Queen) klinkt door in een productie die tegelijk onmiskenbaar hedendaags aanvoelt.

Het demonische Dirty Soap Box (met een dominante, solistische rol voor Steve Hackett) kan zo op ‘The Lamb Lies Down On Broadway’ (Genesis) staan. Op The Truth Behind neemt men de maat van Pink Floyd. En zou Kerzner voor Trust stiekem naar ons eigenste Fish On Friday geluisterd hebben? Soms worden ook ouderwetse oplossingen aangedragen, zoals een drumsolo op Reckless. Toch gebruikt Kerzner evengoed het understatement als wapen, wat de muziek een tijdloos karakter verleent.   

En niet minder belangrijk: Kerzners stem verstaat de draagwijdte van zijn woorden; zijn frasering dient de verteltrant voortreffelijk. De koortjes van Durga en Lorelei McBroom (van Pink Floyd-faam) klinken zoals ze altijd bedoeld waren: een hoge dosis soul. Maar een overladen geluidsbeeld wordt het nooit. Schrijven is altijd schrappen. In zijn queeste naar de memorabele melodie kan Kerzner teren op een haast feilloze intuïtie voor wat hoofd- en bijzaak is.