Dark Buddha Rising - II

Neurot Recordings

II

Eerst was er niets. Toen kwam er iets. En tien jaar later is er ‘II’. Om maar te zeggen dat het Finse doomgezelschap Dark Buddha Rising zo zijn eigen timing hanteert; een timing die, in het geval van deze tweede ep, leidt tot twee kolossale tracks die diep in de menselijk ziel trachten te hakken. Iets wat dit vijftal overigens in de vijf gelimiteerde albums die tussen deze twee releases in liggen, ook op de spits drijft.

Voeg “Finland” en “doom” samen en er gaat spontaan een knipperlichtje branden. Want op één of andere manier lijkt dit donkere, mysterieuze hoognoordelijke land het mekka voor muzikale zwartgalligheid. Dat wordt op deze twee tracks tellende, imposante ep zeker bekrachtigd. Een zwart artwork met gouden afgodsbeelden, kaarsen en satanische symboliek voorspelt in elk geval niet veel goeds.

De eerste track, vanzelfsprekend goed voor dertien zware minuten, begint met oosterse keelklanken die met loodzware riffs overladen worden. De mokerende bezwering met de kracht van herhaling gaat meer en meer lijken op een fatalistisch, atmosferisch gedreun, het soort waar de inmiddels alom gekende Church of Ra doorgaans wel raad mee weet. Eindeloos diep en gitzwart. Langzaam maar zeker verandert de klemtoon en gaat de band een nieuwe muzikale etappe in zonder dat de intensiteit van deze muziek ook maar een fractie vermindert. Dark Buddha Rising presenteert in verschillende fasen een soort van gitaarmantra die met extra distortion richting psychedelische vernieling neigt. Doe daar nog wat onderliggende grunts en kreten van zanger Marko Neuman bij en de zoektocht naar een onderwereld waarin een mens enkel maar kan verdrinken, krijgt concreet vorm.

Op kant B gooit het kwintet het roer helemaal om. “All eyes opened to the event horizon”, galmt het in de verte, in een winderig ambientgeheel vol spokende, jankende geluiden. Hoewel opvallend lichtvoetiger, is deze tweede track niet minder wanhopig en smekend. De synthesizer neemt hier de hoofdrol van de gitaar over. Daardoor klinken de zware en zwarte drones ditmaal hoog, ijl en mysterieus, wat al even penetrant overkomt. Met rinkelende bellen en rituele zangen gaat dit nummer helemaal de spiritualiteit in.

De opzet van het gezelschap is diep te graven in de menselijke psyche en een muzikaal handvat te geven waarmee de geest zich kan losmaken van het lichaam. Klinkt misschien wat zwaar, maar de stevig gelaagde, atmosferische doom versus psychedelica versus ambient versus stoner waarmee de Finnen de luisteraar vijfentwintig minuten in een wurggreep houden, zijn zo’n imposante terminologie meer dan waard.

6 september 2018
Johan Giglot