Danny Brown - Atrocity Exhibition
Warp Records
Danny Brown, ons favoriete schaterlachje, ons beneveld spring-in-'t-veldje, ons opgewekt Detroits zonnetje, is het noorden kwijt. Althans dat is de indruk die je krijgt wanneer je ‘Atrocity Exhibition’ voor het eerst in de schuif steekt. Het album is een bijzonder oncomfortabele, intense, donkere en constant op het verkeerde been zettende luisterervaring. Een nachtmerrie zoals Brown ze ongetwijfeld zelf genoeg heeft ervaren.
Wij hebben Danny Brown al twee keer live mogen meemaken. De eerste keer in volle ‘XXX’-periode, toen zijn stem nog leek op het geluid van een getraumatiseerde papegaai en hij volop genoot van zijn tweede jeugd. Lees: hij was net uit de gevangenis ontslagen, reisde de wereld rond en slikte alles wat hij over zijn lange tong kreeg. Tijdens het snikhete Appelsap-optreden van 2012 zagen we een wilde artiest, haar in alle richtingen, wit van de ogen vooruit gepriemd, maar onwijs grappig en getalenteerd.
Enkele jaren later kwam ‘Old’ uit, een album met teksten over paranoia, het verwerken van trauma’s, drugs- en seksverslavingen en angsten voor de toekomst. Muziek, gedrenkt in spijt en zelfhaat, maar de wereld omarmde het als partymuziek. De Botanique werd net niet afgebroken door feestende rap-indie-fans die zich, deels door het eigen occasioneel druggebruik, probeerden te identificeren met Brown. Kon je het hen kwalijk nemen? Het was een feest, al hadden vooral de beats ons daartoe gedwongen.
‘Old’ deed de diepe teksten van Brown oneer aan. Het was een flauwe poging tot succes met vooral in het tweede deel van het album soms fletse edm-beats, deels opgelegd door zijn toenmalige platenbaas A-Trak van Fool’s Gold. Danny Brown anno 2016 is eindelijk verlost van alle gieren en kon voor ‘Atrocity Exhibition’ volledig zijn eigen ding doen en vooral zijn liefde voor allerlei muziekgenres ten gehore brengen. Het begint al bij de titel: ‘Atrocity Exhibition’, geïnspireerd door een Joy Division-nummer, die het op hun beurt hadden overgenomen uit een novelle van J.G.Ballard. Andere hiphop-sterren, die überhaupt ooit al van Joy Division gehoord hebben, kan je vast op één hand tellen.
De beats zijn grotendeels – negen van de vijftien om precies te zijn – geproduceerd door UK-producer Paul White en staan haaks op wat er momenteel leeft in de hiphopwereld. Geen zware trap bassen, geen reverb of andere effecten op de stem, geen geldspuiende hits. Danny doet het met doodzieke samples, van om het hoekje opduikende schrikgeluiden, echo’s die verwarring zaaien en aritmisch getokkel waar nergens ook maar iets van een groove in te bespeuren valt. Really Doe is dan ook met voorsprong het meest toegankelijke nummer dankzij een beat van Browns oude Detroit vriend Black Milk en de guestverses van Kendrick Lamar, Ab-Soul en een in bloedvorm verkerende Earl Sweatshirt. Waar haalt die laatste trouwens plots die baard in de keel vandaan?
Brown wisselt als een meester tussen verschillende stemtimbres. Tijdens White Lines of When It Rain gaat hij qua octaafhoogte haast even hoog als het voorspel tussen een krolse kat en zijn stoeipoes, terwijl in de struiken een loerende hyena tevergeefs een gulzige lach probeert in te houden. Het is zowat zijn handelsmerk geworden. Of hij haalt een ingehouden verstelstem boven tijdens From The Ground; een stem die doet terugdenken aan zijn oude ‘Detroit State Of Mind’-projecten waarmee hij kort zijn levensweg tot nu uit de doeken doet.
De teksten staan bol van hilarische regels als: “I be on the chemicals / she be on my testicles / Poke her with my tentacle / then put her on the schedule” en vertellen treffende verhalen waarin zijn druggebruik niet verheerlijkt wordt, zoals zijn nieuwbakken fans vaak doen, maar pijnlijk duidelijk worden weergegeven met jeukende kaken, knarsende tanden, plotse bloedneuzen en resten coke in de snor.
Het wordt afwachten hoe Danny Brown deze soms chaotische nummers live zal brengen. Gelukkig is hij een rasechte performer en weet hij zich ongetwijfeld vlot uit de slag te trekken. ‘Atrocity Exhibition’ is, meer dan ‘Old’ ooit geweest is, een ode aan zijn voorlopige carrière. Tijdens de intro kweelt hij ononderbroken “I gotta figure it out”. Ons lijkt hij meer dan ooit op de goede weg.
Danny Brown komt op zaterdag 19 november naar Trix in Antwerpen. Tickets koop je hier.