Daniel Blumberg - Minus
Mute Records
Heerlijk, artiesten die op zoek gaan naar zichzelf en een gebroken relatie via muziek trachten te verteren. De nog geen dertig jaar oude Brit Daniel Blumberg is lange tijd gaan graven in het artistieke modderbad van het freejazz-café Oto in het Noordoosten van Londen. Vioolspeler Billy Steiger, contrabassist Tom Wheatley en drummer Jom White (Dirty Three) zijn deel gaan uitmaken van de livejams van Blumberg en zijn belangrijke medespelers geworden op dit bijzondere songwriterdebuut.
Een plaat waar de gitaar naar de achtergrond verdwijnt, dat is op zich al een verademing. ‘Minus’ gaat vooral gebukt onder donker, repetitief pianospel, eigenwijze drums en de kracht van punctueel sfeerstrijksel. Met slechts zeven folkpopsongs weet Daniel Blumberg deze erg introverte maar ook intense plaat toch meer dan drie kwartier lang te vullen.
Met de kracht van soberheid, penetrante herhaling (zowel in tekst als muzikale omkadering) en langzaam opklimmende composities, presenteert de muzikant knallers van mantra’s. Steeds weer diezelfde pianocadans, die zorgt voor een fraaie weemoed en een soort van verslavend “there’s no escape”-gevoel. Onthoud daarbij zeker de eerder genoemde bandnaam Dirty Three. Bij het indrukwekkende Madder mag dat zelfs een kleine dertien minuten lang, dankzij een lange intro van minimale improvisatie tegen een persistente pianohartpuls.
Wat verder ook opvalt: de Brit is niet gezegend met een imposante of unieke stem, maar maskeert zijn wat mompelende, neutrale zang met eenvoudige, steeds terugkerende woorden en een mysterieuze klaagmuur van jankende, jengelende gitaarsolo’s – die dus niet de hoofdrol spelen, maar wel voor noodzakelijke inkleuring zorgen. En die gaan soms stevig uit de bocht, bijna op het chaotische af.
Ondanks die permanent neerdrukkende, broze en intieme sfeer weet Daniel Blumberg dus toch een erg rijk en imposant muzikaal verhaal neer te zetten. Je kan een speld horen vallen, wanneer de man in The Bomb met enkele duister galmende toetsen een intieme pianoballade neerzet vol intonatie en emotie. Tegelijkertijd eindigen songs als Madder of het afsluitende Used To Be Older in een psychedelische cocktail van noise en klagend geweld. Gooi daar nog een draairitmiek van een slepende carrousel bij in een schurend Permanent met fraaie canonzang in het refrein en je krijgt een erg meeslepend geheel.
En dat doet deze plaat: de luisteraar in klagerige intimiteit meeslepen. Wie later binnenkomt en ‘Minus’ niet van de eerste gevleugelde (eveneens veelvuldig herhaalde) woorden “Minus the intent to feel / I’m here”, volgt, mist het. De herfst is echter aangebroken, beste lezer. En Daniel Blumberg beseft dat maar al te goed.