Damien Jurado - The Monster Who Hated Pennsylvania

Maraqopa Records

Met zeventien studioalbums is Damien Jurado ondertussen productiever dan U2 en The Cure en komen de zesentwintig albums van The Rolling Stones stilaan in zicht, maar toch zit er nog geen sleet op de bard uit Seattle.

Meer zelfs, tijdens de lockdown was Damien Jurado productiever dan ooit. Hij schreef materiaal voor negen albums bij elkaar, bracht ‘The Recorded History Of (1992-1997)’ van voormalige punkband Coolidge uit en richtte een eigen platenlabel, Maraqopa Records, op. Het is daarop dat ‘The Monster Who Hated Pennsylvania’ uitkomt, een plaat over tien mensen die vastberaden zijn om niet te breken ondanks de omstandigheden.

Twee daarvan kent u al: Helena en Tom. Die songs verschenen de voorbije maanden als singles en toonden al aan dat de man met de roestige stem nog niets van zijn pluimen verloren heeft. Hij mag dan wel spreken in vreemde metaforen, maar toch weet hij te begeesteren.

“Hello from the room, where I'm selling my clothes / I'd steal light from the sun, and you'd still not approve”. Met deze woorden stelt Helena zichzelf en de plaat voor. Het klinkt even schrijnend als het bedoeld is en dat wordt versterkt door de eerder droge instrumentatie: meer dan een akoestische gitaar, een simpele, repetitieve baslijn en wat voorzichtig geborstelde drumvellen heeft Helena muzikaal niet om het vege lijf.

En ook Tom leeft een bestaan in de schaduw. “Never afraid of challenging the scenery / If it punched out my lights, then I'd punch out it's sun”, beweert de zanger die niet langer succes heeft. Is Tom de naam die Jurado zichzelf geeft? Wellicht niet, want Tom heeft een hoge stem, terwijl Jurado’s keelgeluid aards klinkt.  

In Dawn Pretend lijkt een elektrische piano enig licht te werpen, maar zoals de titel al aangeeft, is het maar schijn. “Then your sunlight broke”, zingt Jurado aan het eind van het derde nummer van de plaat, dat dus voorzichtig iets rijker aangekleed is en zo de weg plaveit voor Song For Longston Birch, één van de mooiste nummers op de plaat waarin strijkers een fluwelen gordijn optrekken. Dit is sowieso één van de mooiste liefdesnummers die we ooit hoorden.

En lang is het daarna niet wachten op een volgend hoogtepunt. Na een omwegje via Minnesota, komen we immers bij de focustrack Johnny Caravella uit, een song over een man die tijdens een roadtrip naar een onheilsprofeet op de radio luistert. De song bouwt op als een storm en eindigt met striemende noise en de bezwerende woorden: “Just stick around till the light pushes into the darkness”.  

Bij mindere goden zou al wat hierna komt middelmatig klinken, maar niet zo bij Jurado. Hij voelt zich thuis in deze wereld vol slagschaduw. Hij weet waar de geesten wonen (Hiding Ghosts), hij weet hoe het voelt om platgedrukt te worden door het lot (Male Customer #1 en Jennifer) en hij kan het zo mooi verwoorden en verklanken. Hij weet perfect wanneer hij moet fluisteren en wanneer te schreeuwen, wanneer een simpel akkoord vereist is of wanneer een effectpedaal dient ingedrukt.

‘The Monster…’ is dan ook niets minder dan een meesterwerk dat naast het beste van Jason Molina, Lou Reed of Neil Young kan staan.