DAAU - Hineinterpretierung
Waste My Records
DAAU bestaat vijfentwintig jaar. Dat mag gevierd worden. 'Hineinterpretierung' bevestigt al het koppige, al het eigenzinnige en het unieke van dit collectief.
Na dik twee decennia op de planken was een terugblik aan de orde. En zoals we het collectief kennen levert dat alweer een specialleke van het huis op. 'Hineinterpretierung' is eigenmaakentertainment van de allerbovenste plank. Kan ook haast niet anders, want met eerder werk zoals het nog steeds dik onderschatte debuut uit 1996 bewees DAAU toen al (toen nog onder de Die Anarchistische Abendunterhaltung naam) dat het een unieke sound in de vingers had.
In hun vijfentwintigjarig bestaan waren er de nodige wisselingen en strubbelingen, maar nu lijkt DAAU vooral ouder, wijzer en op één of andere manier rijper. Ook de fans worden stilaan een dagje ouder. In die zin biedt 'Hineinterpretierung' een onuitwisbare herinnering aan vroeger. We worden bijna melig als we terugdenken aan de kleine, schimmige cafeetjes die de groep toen aandeed. Met telkens weer die onbeschrijfbare, in uitzinnigheid resulterende combinatie van klassiek, folk, jazz en andere genres. Wat was de groep toen jong, wild en vooral heerlijk chaotisch.
In samenspraak met curator Rudy Trouvé werd met een aanvaardbare vorm van chaos en toeval gewerkt aan deze plaat, die vrijwel volledig bestaat uit knip- en plakwerk. Sommige stukken zijn goed voor herkenning, maar veelal worden er echt zwaar aangepaste versies van de composities op de muziekliefhebber los gelaten.
De atypische, weerbarstige opener Aufhoren bewijst dat DAAU anno 2017 nog steeds speciaal blijft. Dit album schudt de hele DAAU-catalogus grondig door elkaar. Er is zowel herkenning (het avantgardistische van Drieslagstelsel I en Drieslagstelsel III) als trots omdat aan het DNA van de groep nergens werd geraakt. Alleen ancien Rudy Trouvé is tot zoiets in staat.
Hoor hoe ze in Gin & Tonic op een clevere manier gebruik maken van vrije improvisatie; of hoe het uit de recentste worp 'Eight Definitions' gehaalde Berlin-Deventer-Antwerpen hier in een ingekorte en verknipte versie aan bod komt. DAAU is altijd uit op avontuur en experiment. Highway Tiger kreeg speelse accenten en het heropgeviste, aan Serge Gainsbourg verwante Orange is al even eigenwijs. Het grootste verschil is dat de focus op marimba wordt gelegd. Of zoals Trouvé het uitlegt: "We have a marimba and we're not afraid to use it".
Bewonderenswaardig hoe deze Best Of het evenwicht bewaart. Er was een breed corpus aan materiaal, maar de hier gepresenteerde collectie bewijst hoofdzakelijk dat er inzicht en visie was.
DAAU en Trouvé zorgden bovendien voor een heel verzorgde vinyluitgave, waarin de opvallende consistentie van het bronmateriaal bijzonder goed uit de verf komt. Jammer genoeg haalde deze uitgavr vrijwel nergens de pers. 'Hinteinterpretiering' zet nochtans sterk in op vernieuwing (het hypnotiserende Red) in plaats van op herhaling. Alsof het nooit anders geweest is. Aan u om het album verder te ontdekken.