Cymbals Eat Guitars - Pretty Years

Sinderlyn

De carrière van Cymbals Eat Guitars zit al zeven jaar op een rollercoaster. Met ‘Pretty Years’ kan de band misschien weer stijgen tot op grote hoogte.

In 2009 werd Cymbals Eat Guitars werkelijk als uit het niets naar de top gekatapulteerd met hun debuutalbum ‘Why There Are Mountains’. De kritieken waren jubelend en het publiek volgde. Maar het treintje dook daarna de diepte in en maakte een paar serieuze loopings in de jaren die volgden. Ondanks goede platen kalfde het publiek af en alle bandleden, op frontman D’Agostino na, gingen overboord.

Mede daardoor veranderde de band op elke plaat van sound wat het niet eenvoudiger maakte om de fans aan boord te houden. Toch bestaat de band, ondanks alle moeilijkheden anno 2016 nog steeds en de voorbije drie jaar wist D’Agostino zijn groep bij elkaar te houden. Dat resulteert op ‘Pretty Years’ in een coherente plaat van een band die eindelijk in een definitieve plooi lijkt te zijn gevallen.

De titel ‘Pretty Years’ komt uit het kroonjuweel van de plaat: het emotionele Dancing Days. Daarin verwerkt D’Agostino het verlies van vrienden, zijn vriendin en de beste jaren van zijn leven. Die speelde hij kwijt doordat hij alle energie in zijn band stak. Maar hij lijkt er ook wel klaar mee, ook al blijft de pijn: “Can't shake the feeling that I lost something precious / My heart's finally fixed/ But I can't feel the difference.”

Voor je bij die song aanbelandt, is het fantastische openingstrio al langs geweest, bestaande uit Finally en de singles Wish  en Have A Heart waaruit blijkt dat D’Agostino de liefde heeft gevonden. Het maakt van ‘Pretty Years’ een vrolijker album dan ‘Lose’ waarin hij de dood van een intieme vriend verwerkte, hoewel absoluut geluk voor D’Agostino onbestaande lijkt.

Vooral Wish is een feest voor het oor. Terwijl D’Agostino een stemgeluid uit de strot perst dat het midden houdt tussen dat van Arno en dat van Robert Smith van The Cure, zorgt een gillende en grommende sax voor herinneringen aan een jonge Springsteen.

Met 4th Of July, Philadelphia (Sandy), krijgen we ook een songtitel die duidelijk naar de boss verwijst, maar het is een typische D’Agostino-song waarin hij, net als op ‘Alien Lenses’ (in The Current en Painclothes) alludeert op het bestaan van het multiversum. D’Agostino lijkt ervan overtuigd dat hij tegelijk leeft in parallelle werelden. In dit geval overleeft hij een dronken chauffeur, die een barbecue op Amerika’s nationale feestdag danig in de war stuurde, maar hij lijkt ervan overtuigd dat hij het voorval in parallelle werelden niet overleefde.

Het mag duidelijk zijn. Met ‘Pretty Years’ viert Cymbals Eat Guitars het eigen overleven en het leven in het algemeen, ondanks alle twijfels en pijn. Het is een zeer emotionele plaat, maar dat mag anno 2016 wel weer.