Cymande - Renascence

BMG

Kan je je dat voorstellen? Vijftig jaar stilte en dan een album maken alsof er niks gebeurd is. En er verdorie nog mee wegkomen ook.

Misschien zegt de naam Cymande (spreek uit: Saaimandee) je niks. We moeten bekennen dat dat ook bij ons het geval is. Tot we de debuutplaat cadeau kregen. Dat die net vorig jaar opnieuw werd uitgegeven was uiteraard geen toeval, maar, zoals zo vaak, gewiekste marketing (er was ook nog de documentaire rond de band). Maar feit is wel dat die plaat indruk maakte. Wij waren te jong toen de originele versie van deze band furore maakte, van 1970 tot 1974, maar met die debuutplaat was er wel meteen een klik. Toen daar dan plots Chasing An Empty Dream was, evenals de belofte dat er liveshows en meer nieuw werk aan zat te komen, waren we helemaal verkocht.

Aanvankelijk leken we nochtans die connectie met dat hoger vermelde nummer, niet toevallig de opener van de nieuwe plaat, toch niet zomaar te maken. Maar intussen zijn we een paar weken verder en behoort het misschien wel tot het meest spannende wat we recent hebben gehoord. De bas is fantastisch, de strijkers raak en de blazers onovertroffen. En dan hebben we het nog niet eens over de zang van Raymond Simpson. Dit is funk/disco/soul van de bovenste plank.

Blijkbaar waren wij ook niet de enigen die onder de indruk waren van die illustere band uit de seventies. Door de jaren heen plukten rappers (De La Soul, The Fugees, MC Solaar, Masta Ace, EPMD, Gang Starr) gretig uit die oude platen. En dat net Celeste bereid werd gevonden om haar stem te lenen aan het machtige Only One Way is vast geen toeval. Jazzie B (van Soul II Soul) doet trouwens hetzelfde in How We Roll, hoewel we die combinatie niet zo voelen. De muziek, jawel, de combinatie toch iets minder. Maar wie weet denken we daar over een paar weken weer anders over. Dat durft een goede plaat tenslotte al eens met je te doen.

Opmerkelijk aan deze plaat is dat, hoewel de connectie met de seventies er meters dik bovenop ligt, je nergens de indruk krijgt dat deze muziek gedateerd is. Coltrane is een kanjer van een song en de instrumental Sweeden toont helemaal waar de kracht van deze band zit: de geweldige combinatie van de blazers met de ritmesectie en de spitante percussie om het geheel af te werken. Dit geraak je echt nooit beu. “We will carry the word / … / Our song must be heard”, klinkt het. 't Zal wel zijn.

Met 'Renascence' (die titel is uiteraard ook geen toeval) maakte Cymande een plaat waar je je aan kan laven. Zo'n plaat om dronken van te worden zonder een druppel alcohol aan te raken.

Op 13 oktober speelt Cymande in het Koninklijk Circus.