Current Joys - Voyager

Secretly Canadian

Mogen we even meestertje spelen? “Post” bij muziekgenres staat voor “meer”. Postrock betekent “langere, meer zweverige songs”. Postpunk gaat over muziek waarbij de vorm en structuur belangrijker is dan de boodschap. Post-dubstep doet het zonder typische hakbeats: meer dub dan step. En postpop houdt het op de frisse eenvoud van popular songs, doorweefd met van die meer doordachte muzikale elementen. Op die manier komen we in de wereld van songwriter Current Joys aka. Nicholas Rattigan terecht.

Monsieur Rattigan heeft zichzelf een gedwongen pauze gegund. Zoals in feite alle artiesten tijdens de c-lockdown. Een live album als tussendoortje na het mooie debuut ‘A Different Age’ uit 2018 mocht de fans onderhouden. Maar tegelijkertijd heeft de lockdownbuffer ook voor een creatieve boost gezorgd, waardoor Current Joys op de tweede studioplaat ‘Voyager’ nu kan uitpakken met zomaar eventjes veertien songs. En dat blijken stuk voor stuk klasbakjes, al is een grote samenhang misschien verder te zoeken.

Stomweg is het lang geleden dat we een plaat zo mooi en eenvoudig hebben weten openen. Met een akoestische eerlijkheid en heerlijkheid - “Never losing touch of who you are” - die vervolgens openbreekt in een fantastische symfonische togetherness. Strijkers, liefde, harmonie. De eerste etappe van ‘Voyager’ verloopt als een zoete droom. En het verhaal groeit meer en meer. Telkens met een aantal eenvoudige, liefdevolle akoestische songs die uitgroeien tot meer. Veel meer.

Of die het geluk even opzij laten. Want met Naked laat Current Joys zien dat het veel meer is dan een soft projectje. Noteer: scherpe, tegendraadse, hardnekkige drums, een enkele gitaarnoot, die hardnekkig penetreert, en een bijna psychotische zang (“I wish I could burn but I’m already in hell”) resulteert in een song die met veel scherpe drums en pittige gitaren uitbreekt als een opgefokte postpunkuitbarsting. Alweer die post-... dus.

Maakt niet uit. Current Joys – mogen we CJ zeggen? – heeft het in zich om fijne, melodieuze en mooi emotioneel onderbouwde liedjes neer te pennen. Van harmonieuze man-vrouw-samen-dingetjes tot eerder droge akoestische, bekennende emosongs. Met kracht en onmacht. Intiem of intens. Met zo’n soort van trage cadans die woorden en emoties mooi tot hun recht laat komen. En daarom willen we jullie graag even laten stilstaan bij een song als Shivers: traag, slepend, ontwapenend en met veel “mea culpa”-woorden, maar ook mooi openbarend in een pittig stukjes gitaar-force majeure.

Enfin. Op één of andere simpele manier houden we van deze plaat. Eeuwig. Omdat ze zo fris klinkt. En zo divers. En zo afgewerkt. En onbezonnen. En vrolijk, lente, oprecht… en toch ook met enkele fijne onderhuidse angeltjes. Dit is niet enkel onze cup of tea, maar zeer zeker ook die van jullie. Lang geleden dat een plaat vol eenvoudige liedjes ons van A tot Z ingepalmd heeft.

Volg je?