Culture Shock - Attention Span

Alternative Tentacles

Eind 1970. De Londense punk- en skinheadbeweging voelt zich verwant met de Jamaïcaanse rudeboys en neemt de feestelijke skamuziek over als energieke vorm om hun protest te uiten. In navolging op bands als The Specials, Madness of The Selecter, houdt dat straathuwelijk vandaag nog steeds stand.

Attention Span

Culture Shock is ook zo’n typevoorbeeld van workingclasspunkers, halfweg de eighties gesticht door oe-anarchist Dick Lucas (Subhumans, Citizen Fish). Na vier turbulente jaren en evenveel albums, viel het doek over de band om een kwarteeuw later plots terug te verrijzen. En waar kan dat nu beter dan op Jello Biafra’s Alternative Tentacles-label? Punk will never die!

De basis ligt steevast bij reggae, maar verglijdt de ene keer naar hakkende ska, de andere keer naar wollige, lome dub. De muzikale vertolking van geagiteerde opstand of ontredderde gelatenheid, zeg maar. Rebellie of verzet blijven natuurlijk wel inherent aan deze bende anarchisten. Soms mag dat serieus kwaad, zoals in Mindwash, waarin reggae even moet wijken voor boze punk en stevige gitaren. Maar meestal gaat het er speels en vrolijk aan toe, zoals de snel wippende ska Uncivilised met zijn spraakwaterval van woorden en pittige samenzang dat met echoënde surfgitaren extra kleur meekrijgt.

Maar hoe vrolijk het ook mag klinken, deze lads menen het. Humor is een goede vorm om mensen te bereiken. Verhalen over het leven in de rand van de maatschappij en boodschappen over sociaal onrecht en politieke corruptie zijn schering en inslag. Doe er gerust nog een stevige schep antiracisme en anti-kapitalisme bovenop, zoals de fotocollage op de hoes toont. Niet enkel in de vorm van een aanklacht, maar als aanzet tot revolutie. Dat alles in de klare, weinig verbloemde taal van veganist Dick Lucas (“Check out the Icelandic way / To protest with their pots and pans / Shut down the banks who stole our cash / They said and yes they got shut down.”).

En daarmee slaat Culture Shock na een kwarteeuw de nagel nog steeds op de kop. Kort en krachtig, tien songs in een klein half uurtje. Met een diversiteit en speelsheid die jong en oud weet te overtuigen, maar met  de credibility die een godfather of punk uitstraalt. “It simply doesn’t work that way – someone has to pay”.

12 oktober 2016
Johan Giglot