Crystal Fighters - Everything Is My Family

Pias Records

Even pakten donkere wolken samen rond het Londense gezelschap Crystal Fighters, toen drummer Andrea Merongiu twee jaar geleden overleed aan een hartcrisis. Plotseling leek het of een schaduw over de kleurrijke folktronica van de band sloop. ‘Everything Is My Family’ is echter het passend antwoord: nog steeds even bont en optimistisch als altijd.

Everything Is My Family

Misschien is Crystal Fighters toch ergens het noorden kwijt. Want deze derde plaat stuitert echt alle richtingen uit. En dat is een probleem. Want het is pas naar het einde van dit album toe dat het kwartet echt fijn de diepte in duikt en ruimte creëert voor emotionele gelaagdheid.

Even verduidelijken. Hitparadesletjes en beatkikkers werden voor de aankomst van ‘Everything Is My Family’ al gepaaid met de single All Night, waarin de tenen krullen onder een vlakke beat en de legendarische woorden: “Party all night, party all day, party al dejejejejej”. De kans dat iemand die wat begaan is met muziek ook na gelijkaardige junkfoodsongs als In Your Arms of Live For You - wie had er om nog wat edm-botsautobeats gevraagd? - nog blijft volhouden, is niet al te groot. Reken dan nog eens even dat de heren wat vals starten met anderhalve minuut vreemd, Mexicaans maffiagebrabbel en het wordt helemaal een opgave.

En toch hebben we ons de moeite genomen om een keer of drie doorheen deze plaat te gaan. Wonder boven wonder komt er dan toch heel wat boven drijven. Zo is de eerste, volwaardige song op dit van een leuk artwork voorziene schijfje best een leuk folkpopnummer, zomerse harpriedels en een wippend indieritme inbegrepen. Het gebruik van Zuid-Amerikaanse instrumenten en ingrediënten, waar deze kristallen krijgers graag mee goochelen, biedt hier een fraaie meerwaarde. Daarnaast komt de we-all-stand-together-samenzang soms wel goed over en glijdt hij niet steeds als roze glazuur van een gladde suikerwafel af.

Maar meest opvallend zijn nog de vier laatste tracks. Crystal Fighters zoekt hier niet langer krampachtig naar drieminutenhitjes, maar gunt zich tijd en ruimte om een echte song uit te werken. En die mag tweemaal zo lang duren. The Moon Dog klimt langzaam op en blijft lang in een mysterieuze sfeer zoeken alvorens het nummer in glorieuze gitaarpsychedelica openbarst; en voor opvolger Fly East heeft de band duidelijk naar Queen geluisterd; met een heuse rockopera vol ingenieuze, structurele elementen als gevolg.

Laat het duidelijk wezen: een echt sterke plaat leveren de Londenaars niet af. Crystal Fighters gunt zich te weinig ruimte om de kunsten te tonen en bezwijkt duidelijk onder de druk van het willen scoren. Volgende keer wat meer muziek en minder pogingen tot hitjes, heren!

31 december 2016
Johan Giglot