Cristian Vogel - The Rebirth Of Wonky
Endless Process
En hier zijn we er dan mee. De vijfentwintigste plaat van elektronicagenie Cristian Vogel. De producer die sporen heeft nagelaten in de deephouse en technoscene maar die tegelijkertijd ook ver verruimde vanuit zijn studio's in Barcelona, Berlijn of Genève, die nu zijn zilveren jubileumwerk in lockdown in het hippe Kopenhagen mag vieren. Wat velen niet weten, is dat de componist dagelijks bezig is met het programmeren en connecteren in creatieve opensourcesoftware, met de technologische uitbouw van het zogenaamde Kyma sound design-systeem en met programma’s als Java, C+ of Smalltalk. Techneutenwerk dat in zijn gecompliceerde muziek zeker van pas komt.
‘The Rebirth Of Wonkey’ is een (digitale) plaat vol tegenstellingen. Een album waar songs met afgewerkte structuren de plaats moeten delen met verknipte, ritmische skeletten met eigen wetmatigheden. Waar een warme, emotionele menselijkheid verstoord wordt door kille, industriële en beangstigende impressies. Waar een mishmash van genres als techno, deep house, idm, hiphop, elektro en psychedelica toch een universele gloed kent van ambient en dub. Kortom, een typisch Cristian Vogel-avontuur dat voortdurend prikkelt, zichzelf heruitvindt en de luisteraar uitdaagt.
Dit hooggesofisticeerde werk is dan ook gebaseerd op het oneindige streefdoel van de producer om zichzelf te blijven vernieuwen. Het aanvankelijke idee was een nieuwe stijl te extrapoleren uit een cluster van bestaande genres. En dan krijg je zaken als The All Clear, een downtempo stuk met een traag slagritme en echoënde dubbeats, maar ook met onderhuids pompende bassen en veel over elkaar geschoven, vage lagen. Een soort van lome onderwatertechno die niet doorbreekt, maar waar ook ontzettend veel extra details in schuilen. Want dat is het negen keer op rij een track met een gemiddelde duur van zeven minuten die nooit stilstaat, die minstens driemaal compleet van karakter, ritme en kleur verandert en vol zit met muzikale ideeën of suggesties. Fantoomstemmen, kraakgeluiden, scapes, achterstevoren en binnenstebuiten getrokken ritmeconstructies, soms diep pompend, maar soms evengoed zonder duidelijk ritmisch kader.
Gelukkig weet Cristian Vogel de drukke geest en veelheid van impressies ook in te tomen en zelfs te komen tot een essentie als Peace La Roche, dat met een beatloze mist van ruis, gefrutsel en gefritsel (sorry, anders kunnen we het niet noemen), meteen in het bakje van ambientmuziek kan gestoken worden. Wat natuurlijk de permanente onrust van deze release niet kan verhullen, ontstaan uit gevoelens van eenzaamheid, angst en onderdrukte hoop. Welkom in de Covid-19-periode... En dan krijg je een fraaie titel als When You Can't Go Clubbing Anymore And Have To Dance With Oaks op je bord. De enige track waarin dansen misschien echt een toepasselijk werkwoord is.
Dat deze plaat een nieuw muziekhoofdstuk is, onstaan is uit een geniaal muziekbrein, leidt geen twijfel. Dat adjectieven als “avontuurlijk” en “uitdagend” hier op zijn plaats staan, leidt evenmin twijfel. Wij zijn er enkel nog niet helemaal uit of ons technologisch intellect even hoog is als dat van deze grootmeester. Durf jij de uitdaging aan?