Crayon Sun - Crayon Sun

Waste My Records

Crayon Sun

“This guy is fucking amazing”, zou Mark Lanegan hebben uitgeschreeuwd toen hij Dave Reniers, ook wel gekend als Big Dave, had bezig gehoord op 'Night Of The Hunter', de zwanenzang van Creature With The Atom Brain. Diezelfde Big Dave werd zo, samen met – uiteraard – Aldo Struyf, de spil waarrond Crayon Sun draait.

R.L. Taylor schreef er een boek rond ('Dreaming Of A Crayon Sun'), Michael Franks, Latin Playboys en Throwing Muses maakten er liedjes over, Aldo Struyf en Big Dave namen het als naam voor de nieuwe band, die ze uit de grond stampten. Hier staat Crayon Sun voor broeierige songs, bol staand van allerlei invloeden; van zwoele soul, swamp- en andere blues.

 

Absolute topper van dit album is waarschijnlijk Black Sun dat je vanaf het moment dat de gitaar aanzet, doet belanden in een waas van magie en voodoo. Niet weinig daartoe bijdragend zijn de doordringende vocals van Dave Reniers, die je bij de schouders grijpen en de vingers door je vel drukken. De bas laat nergens ook maar een moment af. En dan zijn er nog de oosterse accenten die de song helemaal afmaken.

 

Maar er is nog veel meer te horen op dit debuut (voor zover je dit zo kan noemen). Er is de zwoele en soulvolle opener Find Love And Let It Kill You waarin dominee Reniers je binnenlokt in de kathedraal die Struyf voor hem gebouwd heeft. Meermaals moeten wij denken aan het meesterwerk dat Brian Eno en David Byrne in de jaren tachtig uit het niets tevoorschijn toverden.

 

En er zit zo verdomd veel variatie in die stem van Reniers, dat je af en toe moet kijken of je nog wel degelijk naar dezelfde plaat aan het luisteren bent. Bij The Sound Of A Broken Wing hebben wij alvast flashbacks naar onze kennismaking met Anais Mitchells 'Hadeswood' en meer bepaald Greg Brown (die daar niet voor niks de rol van Hades kreeg toebedeeld). Bovendien opent Struyf dit nummer met een Neil Young-solo, zoals de dinosaurus ze al even niet meer maakt. Het draagt alleen maar bij tot het geheel.

 

Er zijn nog wel meer namen die opdoemen bij het beluisteren van deze plaat. Wayfaring Stranger lijkt zo weggelopen uit een oude western, ook nog eens voorzien van een soundtrack door niemand minder dan Ennio Morricone. Bij Don't Get In is de sfeer even benauwend als in Alabama 3's titelsong van 'The Sopranos'. En in Where Are You worden wij teruggeflitst naar de rauwe bluesstem van R.L. Burnside.

 

Dat alles levert een fantastisch album op, waarin je telkens weer iets nieuws ontdekt. Bizarre geluidjes, een eenzame mondharmonica, zompige bassen en ga zo maar door. Struyf en Reniers zijn een droomduo dat goed is voor nachtmerries, waaruit je badend in het zweet ontwaakt. Grote klasse!

1 november 2018
Patrick Van Gestel