Cranial - Dark Towers / Bright Lights
Moment Of Collapse Records
Misschien wat vreemd: de ep die het Duitse Cranial vorig jaar uitbracht met twee songs van negen minuten, krijgt nu een grote broer met een opvolger van vier tracks van elk minimaal tien minuten. Heet dat dan plots “debuut”? In elk geval is het wel tweemaal slikken om deze massieve brok door de strot te krijgen.
Cranial zet het verhaal voort waar het in Duitsland befaamde Omega Massif stopte: in de wereld van atmosferische sludgemetal. Vier keer op rij presenteert het kwartet epische, muzikale verhalen vol wentelingen en karakterwijzigingen. En daar mag gerust de term “monsterlijk” bij.
Het is niet eenvoudig om de muzikale excursie van de heren te blijven volgen. Van industrial naar stoner, van deathmetal naar doom; op één of andere manier schuift het allemaal in elkaar tot keer op keer een knoert van een song. Op zich dus zeker innovatief en prikkelend, al is het maar door de forse wall of sound, logge en meeslepende gitaarriffs of penetrante, ijzige grunts van zanger Julian Weidhaus, die zowel diep als schel durft te gaan. Of al is het maar omdat de ene keer alle partijen mooi naast elkaar spelen, om wat later een massief klankgeheel te vormen waarin bas, zang en gitaar samen ten aanval gaan.
En nu krijgt u de “maar” van het verhaal. Zoals het zware gitaarsongs van een klein kwartier betaamt, respecteert Cranial de noodzakelijke afwisseling van inhouden en uitpakken. Maar de band zondigt aan het vasthouden van een rode draad, een (vaak sterk) melodieus thema. Zo kan Towers (het tweede woord op rij van albumtitel ‘Dark Towers / Bright Lights’ en dus de tweede track) minutenlang op dezelfde, solide riff teren, op het bedwelmende af. Maar plots wordt overgeschakeld naar een totaal andere passage waarin van voorgaand notenschema geen sprake meer is. Als een stripalbum kleven de muzikale onderdelen aan elkaar, terwijl het zoveel deugd had gedaan om een riff eens opnieuw tegen te komen of een geleidelijke overgang te voorzien waarin twee verschillende melodieën over elkaar schuiven vooraleer vernieuwing plaats vindt.
Dat maakt het extra moeilijk om deze tegelijkertijd verruimende en in de diepte zuigende muziek te blijven volgen. Complexiteit staat emotie wat in de weg. Opener Dark lijkt zich wat te verslikken in het psychedelisch gitaarwerk terwijl de laatste twee minuten een overheerlijke, forse uppercut van noise en grunts blijken te zijn. De ups die de downs moeten rechttrekken, al is het maar omdat het groot aantal doom- / sludgeplaten dat de laatste jaren het licht / de duisternis ziet, de lat erg hoog heeft gelegd.