Courtney Marie Andrews - Loose Future

Fat Possum

Courtney Marie Andrews oogstte een eerste Grammy Award-nominatie in de categorie ‘Best Americana Album’ voor het vorige album ‘Old Flowers’, dat in 2020 verscheen en waarop ze een scheiding verwerkte. Intussen onthulde ze ook een eerste dichtbundel, ‘Old Monarch’ en maakt ze met schilderkunst ook indruk. Het artwork van deze plaat is bijvoorbeeld van haar hand.

Hoe sommige mensen zoveel talent in zich kunnen hebben, is ons een raadsel. Misschien is het ook een kwestie van prioriteiten en doorzetten. Andrews benaderde deze plaat aanvankelijk door in een strandhuisje aan de kust van Cape Cod gewoon elke dag een liedje te schrijven. Ze voelde "de geluiden van de zomer" door zich stromen en geleidelijk aan ontstond een album vol materiaal, doordrenkt van een gevoel van romantiek, mogelijkheden en vrijheid.

Daar aan zee vond Courtney Marie Andrews de eigenliefde en inspiratie voor nieuwe nummers terug door elke ochtend doelloos rond te wandelen op de paadjes in de buurt, mediterend over haar leven, oude herinneringen doorbladerend als in een tweedehandsboekenwinkel. Het resultaat is een erg aangenaam album. De hervonden moed en positiviteit na de donkerste periode uit haar leven stralen er vanaf evenals het zomerse gevoel van vrijheid, zand tussen je tenen, wuivende cipressen en blinkende stranden onder een rozige, volle maan.

Met eerste single Satellite verraste Andrews in juni. Ze week af van de vertrouwde Americana en vloog plots voorbij op een dromerig tapijt van synths, die herkenbare stem in laagjes gestapeld en met de nodige echo op de slidegitaar. Maar het nummer zette wel meteen de toon. Zelf zei ze: “Satellite is a love song without caveats. I wanted to look forward, and fall in love with the mystery of someone. Let love in, without questioning or instigating how it might hurt me. Sonically, I wanted to go to space. This kind of love isn’t earthbound.”

De volgende single en titeltrack Loose Future bevestigde de onbevangenheid, waarmee Andrews de wereld opnieuw tegemoet trad. Ook al klonk These Are The Good Old Days meer als het oude werk, toch schijnt ook hier de zon in het bossanovaritme en het besef dat we “de goede tijd van toen” uit de toekomst, nu beleven.

De vierde en laatste single, gaf ietwat tegengas, maar albumtracks als Older Now, het etherische Let Her Go, het meer typische countrynummer You Do What You Want en afsluiter Me And Jerry bestendigen het gevoel van optimisme, zelfs al hangt er over het laatste een mist van melancholie, iets wat zeker ook het geval is bij On The Line.

Maar so what? Courtney Marie Andrews maakt ons op doodeerlijke wijze deelgenoot van haar weg terug naar het licht. Het is maar normaal dat er ook af en toe obstakels opduiken op die weg en het versterkt alleen maar de kracht van deze plaat.