Coriky - Coriky

City Slang

We gaan even heel eerlijk zijn: echt wild waren we niet van The Evens, het projectje van Fugazi zanger Ian MacKaye en zijn echtgenote Amy Farina. Te mak, te arty en jazzy, te folk. Maar kijk, nu is er een reden om de schade in te halen. Voor het trio Coriky werd ook oud-Fugazi bassist Joe Lally binnengehaald om nu uit te pakken met dit mysterieuze debuut. Met duidelijke boodschap: “They hope to tour”.

“Amy plays drums. Joe plays bass. Ian plays guitar. All sing.” Hoe simpel kan het klinken! Inderdaad, Coriky klinkt dan ook simpel en clean. Back to basics. Korte garagerocksongs met die typische hoekige drums met tegendraadse meppen op de snare, geleend van dub en funk. Waar baslijnen heerlijk door rollen en waarin MacKaye ook zijn ruige stem nog eens lekker laat galmen om maatschappij en politiek een stevige sarcastische sneer te geven. Want dat is natuurlijk Ian MacKaye ten voeten uit: de dikke punkmiddenvinger verscholen in intelligente muziek en teksten. De man wordt niet voor niets nog steeds als de peetvader van de zogenaamde straight edge-beweging beschouwd.

Het debuut begint met een zuiveringsritueel, Clean Kill (“Your body is not clean” – een dubbele Covid-bodem), om vervolgens helemaal uit te pakken met zo’n voorbeeld van typische drums-bas-constellatie. Een rollend, mooi openbrekend Hard To Explain klinkt eenvoudig, maar wat een groove! Zelfs met lekker freewhelende bas, zonder scherpte te verliezen. Grappig ook hoe MacKaye hier wel wat Misfits-achtig klinkt.

Het is net die ritmische architectuur die Coriky zo’n deugd doet en waarmee de band zich netjes nestelt tussen The Evens en Fugazi. Vaak beheerst en mathematisch, maar soms ook bewust scherp snijdend. En ja, in het heerlijk rustige, strelende Have A Cup Of Tea hoor je zo Waiting Room-echo’s doorklinken, terwijl er een dikke aanklacht tegen buitenlandse politieke beïnvloeding en wereldheerschappij onder steekt. En zo streelt deze plaat soms op valselijke wijze. “Last thing we ever wanted was a war / But without it, it would be much to easy.” Bijna lieflijk met drie samen en in balladevorm.

Dus wie nog nostalgisch terugblikt naar de doe-het-zelf-artpunk van Fugazi: Coriky - geen kat weet waar die naam voor staat - geeft duidelijk het antwoord. De wilde haren zijn samen met de echte muzikale explosies weg, als je het luid klagende gitaarwerk van het lekker knallende Shedileebop even wegdenkt. De onderhuidse energie en ritmische scherpte daarentegen is helemaal terug. Oh ja, en verwacht niet echt veel info online. Geen info, geen interviews, gewoon muziek.