Conor Oberst - Salutations

Nonesuch Records

Bij elk nieuw album van Conor Oberst twijfelen we: gaat het nog de moeite zijn? De man, die ons kippenvel bezorgde met Bright Eyes (Lua, First Day Of My Life,...), is de laatste jaren op enkele zijuitstapjes (Monsters Of Folk) verveld tot een soloartiest. Van Bright Eyes verscheen er nog een verzamelalbum ('2000-2011'), maar de aandacht ging vooral naar nieuw solowerk.

'Salutations' is een volledig uitgewerkte herneming van voorganger 'Ruminations' en vormt eigenlijk het andere uiterste; zeg maar de ingekleurde versie. Daar waar de voorganger intiem en rustig was, heerst nu een gezellige drukte met de nodige toeters en bellen.

'Ruminations' liet horen dat Oberst volledig solo zijn ding wilde doen; vrijwel naakte, spaarzame liedjes die de songschrijver ongetwijfeld aan de lopende band uit de mouw schudt. Een enkele akoestische gitaar, een piano, mondharmonica en songs, die de focus meer dan ooit verlegden naar het verhalende, wat te merken was aan de soms weinig verhullende teksten, geschreven tijdens een winter in Omaha. Thema's als ziekte (de cyste die hem een tijd lang kwelde), dood en verval. 'Ruminations' liet een donkere Oberst horen die een ander geluid uitprobeerde dan op het in 2014 verschenen 'Upside Down Mountain'.

Met de hulp van Fleet Foxes en sterdrummer Jim Keltner doet Oberst er, vergeleken met 'Ruminations', met zeven nieuwe songs nog een stevige scheut bovenop, waardoor het album de lengte heeft van een dubbelalbum. Dat is geen bezwaar want dit album verschilt vooral in de manier waarop hij de rauwe, op akoestische leest geschoeide songs brengt.

Je kan stellen dat het door hemzelf en Keltner geproduceerde album zijn meest soulvolle plaat is, rijk en warm. Het echoot Dylans 'Blonde On Blonde', zowel naar lengte als naar inhoud en vorm. Alsof hij zich ervan bewust is dat de inhoud sterk genoeg is om die met een band aan te pakken. Hij neemt afscheid van het troubadourschap en zoekt zijn heil in het heerlijke samenspel. Je voelt aan dat Oberst, vol van vertrouwen, zich geweldig heeft geamuseerd; tot en met de doodernstige cover (pun intended) toe.

Ook met groep luk het Oberst dus nog steeds. De band (met onder meer leden van The Felice Bros) neemt een wilde duik in het 'Ruminations'-materiaal; getuigen daarvan de sierlijke arrangementen.

De met accordeon, viool en backing vocals opgetuigde opener Too Late To Fixate, één van de nieuwe songs, is meteen een warme meezinger waarin het beste van folk en country huizen. En tekstueel klinkt het meteen vertrouwd; van de openingszin "Tried some bad medication sitting up in the dark" tot de vraag "is it too late to fixate?".

Hij keert het songmateriaal deze keer binnenstebuiten. De intimiteit en spaarzame kaalheid van 'Ruminations' maakt plaats voor een extraverte, bombastische, volle sound. Een aantal zaken blijven wel dezelfde. Humor blijft belangrijk. Nog geen nummer ver en Oberst haalt er drugsgoeroe Timothy Leary en zelfs de Dalai Lama bij. En er is nog de kritiek op de hele celebritycultuur (A Little Uncanny ), het fysieke ongemak (Tachycardia, Counting Sheep) en een zeldzame, losse gedachte (Afterthought).

Verwacht geen rockalbum, maar veeleer een plaat die het moet hebben van precisie en nauwkeurigheid. Oberst schrikt er niet voor terug om ook als crooner aan te treden (Rain In The Plough), ongetwijfeld een deur naar dingen die hij nog niet eerder uitprobeerde.

'Salutations' is dus gewoon anders: een heel andere opzet, een ander geluid; niet beter, niet slechter, maar gewoon anders. Het belooft alleen maar het beste voor de toekomst.