Come - Peel Sessions
Fire Records
“Ik ben meer geïnteresseerd in de muziek die de hitparade niet haalt, dan wel”, vertelde radio-dj John Peel, toen hij eind jaren zestig van vorige eeuw bij BBC Radio 1 ging werken. Het werd zijn motto voor de volgende vier decennia. De 'Peel Sessions' werden een begrip in de geschiedenis van de alternatieve muziek. Ook de postpunkindierockers van Come kregen een uitnodiging in de bus, tot twee keer toe.
Wanneer je zo’n uitnodiging kreeg voor een Peel Session, betekende dit dat je op een professionele manier met de beste omkadering van de BBC een korte set kon opnemen. Zonder restricties. Dit betekende dat je niet je hits moest spelen, maar dat je kon experimenteren en je eigen zin doen. En John Peel was waarschijnlijk al fan. Misschien wel zo’n grote fan dat hij je nummer twee (2) keer na mekaar zou draaien tijdens een show. Vraag het maar aan The Undertones wiens Teenage Kicks deze eer te beurt viel. John Peel werd zowat een keurmerk. Meer dan tweeduizend artiesten mochten ooit een sessie doen, waarbij er veel gedenkwaardige sessies op plaat verschenen.
Chris Brokaw, Arthur Johnson, Sean O’Brien en Thalia Zedek besloten in 1990 na in verschillende andere bands te hebben gespeeld om het er op te wagen onder de naam Come. Al snel sprongen ze in het oog van platenlabel Sub Pop, waarvoor ze eerste single Car mochten opnemen. De faam in de underground rees nog verder. Niet veel later volgde debuutplaat ‘11:11’ en konden ze mee op tournee met Nirvana, Dinosaur Jr. en Sugar. Er volgden nog drie platen, maar bandissues leidden eind vorige eeuw tot een periode van non-activiteit. Maar tijd heelt (bijna) alle wonden, hebben we van horen zeggen. De vier originele leden kregen er rond 2010 weer zin in. Sindsdien treden ze weer regelmatig op en de twee eerste platen ‘11:11’ en ‘Don’t Ask Don’t Tell’ kregen een uitgebreide heruitgave.
En nu is er dus ‘Peel Sessions’ met de sessies die Come mocht opnemen in 1992 (alweer dertig jaar geleden) en een jaartje later in 1993. De volledige opnames worden zo voor het eerst beschikbaar. Met Dead Molly, Bell, William en Off To One Side is de setlist van de eerste sessie volledig samengesteld uit nummers uit ‘11:11’. Het zijn versies die gelijk lopen met de originelen, maar je hoort meer scherpte in gitaren en zang. Er wordt geen tijd verspild tijdens deze sessies met overdubs of te veel nadenken. Spelen op het scherpst van de snee en enkel nummers spelen waar je zelf volledig achter staat. En die intensiteit vertaalt zich ook naar deze opnames.
Thalia Zedek zingt met de scherpte en emotionaliteit die we ook bij bands als Babes In Toyland, Hole of zelfs L7 terugvonden. Ook de afwisseling tussen snelle en tragere stukken, waarbij de gitaren gierend de bocht mogen uitgaan, houdt het constant spannend. Zoals die ons ook bij Pixies steeds bij het nekvel weten te grijpen.
Sessie twee is een jaartje ouder en toont een iets bezadigder kant van het groepsgeluid, waarbij de bluesinvloeden prominenter aanwezig zijn. Een evolutie die zich ook doortrok naar volgende plaat ‘Don’t Ask Don’t Tell’, die in 1994 zou verschijnen. Trager, maar daarom niet met minder of misschien juist met (nog) meer diepe emotionele rauwheid. De hier gebrachte versies van Wrong Side en Mercury Falls zullen het album halen, Sharon Vs Karen (ook wel gekend als SVK) zal opduiken als B-kant van het op single te verschijnen Wrong Side.
En omdat het niet altijd kommer en kwel moet zijn, schudt de band een stomende versie van City Of Fun, een cover van The Only Ones, uit de mouw, een Engelse rockband die in de punkexplosie van de late jaren zeventig opereerde in het grensgebied tussen powerpop, punk en harde rock. Hun grootste claim to fame was Another Girl, Another Planet, volgens sommigen de beste drieminutenpopsong uit de jaren zeventig samen met het al eerder genoemde Teenage Kicks. Het spe(e)lplezier spat er vanaf op Come’s versie van City Of Fun.
Als afsluiter krijgen we er nog een liveregistratie bovenop van het voorheen onuitgegeven Clockface uit 1991, opgenomen in thuisstad Boston. Het laat de groep horen op haar rauwst met een slepend dwingende blues-noise-rock-groove en een ondoordringbare gitaarmuur.
“Peel Sessions” serveert een groep op de top van haar kunnen en op het scherpst van de snee. Een knetterend potje vuurwerk dat in de studio’s van de BBC perfect gevangen werd. Of om het met John Peel zaliger te zeggen: "Great band" [sound of fuzzy guitars scorching the amps] "Great session"!
De groep zakt binnenkort ook nog eens af naar het oude continent, en speelt op 29 september in de Botanique en op 1 oktober in de 4AD in Diksmuide. Doe er uw voordeel mee.