Colleen Green - Cool

Hardly Art Records

Cool

Zes jaar is het geleden dat Colleen Green wilde opgroeien. Ondertussen is dat dus gebeurd.

In 2015 verscheen ‘I Wanna Grow Up’, het derde studioalbum van Colleen Green, en doordat de song Deeper Than Love werd gespeeld in vier afleveringen van de tv-reeks ‘The Affair’ leverde dat haar grootste hit op tot op heden. Toch smeedde de artieste uit L.A. het ijzer niet terwijl het heet was. Een jaar later volgde nog wel een titelloze ep, die later in een uitgebreide versie en met de titel ‘Casey’s Tape / Harmontown Loops’ uitgegeven werd bij het bescheiden label Infinity Cat, maar die releases kregen slechts weinig weerklank. Wat volgde was stilte, op een cover van Blink 182’s Dude Ranch in 2019 na.

En toch verliest ze de cool niet. Getooid met de altijd aanwezige zonnebril bracht ze deze plaat uit, waarop ze zelfverzekerder klinkt dan ooit. Worstelde ze nog met existentiële vraagstukken op ‘I Wanna Grow Up’, dan klinkt ze nu vergenoegd, goed in het vel en – jawel – cool. Is ze dan de slackerattitude kwijt en is ze opgegroeid tot een brave huissloof? Nee hoor, Somebody Else, de opener van de plaat dealt in glinsterende collegerockgitaren, een onstuimige baslijn, strak maar eenvoudig drumwerk en Apollinische fluisterzang. “I can be as free as you”, zingt ze en ze bewijst dat met een scherpe gitaarsolo en een reeks songs, die uitblinken in zorgeloosheid.

I Wanna Be A Dog drukt het verlangen uit naar een simpel leven zonder zorgen en naar een man die ze haar beste vriend zou kunnen noemen. Met Posi Vibes zendt ze zelf alvast genoeg positiviteit uit om ons te doen glimlachen en als dan even later It’s Nice to Be Nice passeert met die honingzoete harmoniezang en de stoere gitaarsolo, schijnt het zonnetje helemaal. Maar de plaat kent ook donkere momenten en die zijn misschien nog leuker dan de opklaringen. Recente single Highway met de repetitieve bas en ingenieuze gitaarlijnen, die kronkelen als de route nationale, is zonder meer een hoogtepunt op de plaat. Hierop pleit Green voor een ontsnappingsroute uit de ratrace, maar tegelijk klinkt ze even dreigend als een moegetergde feeks. Heerlijk!

Ook You Don’t Exist, over de altijd durende drang naar meer likes op sociale media, schuurt en scheurt als zand in de machine en heeft toch een refrein dat je na een luisterbeurt niet meer uit je hoofd krijgt. “If I had a million followers / Then maybe they would say: ‘CG's so popular’ / The more and more I see the more I call bullshit / You know that nothing matters when you don’t exist.” Meer tekst is er amper, maar toch is het een topsong, al was het maar omwille van het – alweer – weergaloze gitaargeweld.

Naar het eind toe zakt de plaat een beetje in elkaar met I Believe In Love, maar een titel als Pressure To Cum tovert dan weer een monkellachje op onze tronie. Het is dit soort geestigheden, gecombineerd met verrassend clevere inzichten en muzikale aardigheidjes, die deze plaat optillen boven de doorsnee. Colleen Green klinkt dus zes jaar na de vorige nog even fris, maar tegelijk maakt ze duidelijk dat je haar niets meer wijsmaakt. Hoe cool is dat?

23 november 2021
Marc Alenus