Coldplay - Ghost Stories
Parlophone
'Ghost Stories' van Coldplay haalde de dag van release de eerste plaats in de iTunes-charts in meer dan honderd landen. Het is tegenwoordig bon ton om lacherig te doen over Coldplay, maar aan populariteit hebben ze nog niets moeten inboeten. Zelf hebben wij ondanks de teleurstellingen van de voorbije jaren ergens nog altijd een zwak voor de band. Een hoop tegen beter weten in dat er ergens nog een 'A Rush Of Blood To The Head' in hen schuilt. 'Ghost Stories' is nog altijd geen plaat op dat niveau, maar wel een stap in de goede richting.
Het was het als eerste geloste Midnight, een productie van electrohipster Jon Hopkins, dat deed vermoeden dat er verandering op til was. Na een eerste luisterbeurt klonk het nummer als een gefrustreerde Coldplay, die niet meer weten welke muzikale richting ze uit wilden. Een inferieure versie van Bon Iver was de beste omschrijving. Maar na meerdere luisterbeurten werd het dingetje steeds interessanter en live bleek het zelfs een hoogtepunt. Single Magic deed al wat vertrouwder aan, maar had ook dat intieme over zich.
Met 'Ghost Stories' lijkt de uitbundigheid verdwenen. Chris Martin heeft een gebroken hart en zingt dat van zich af. De roze gitaren, de confetti en de euforie van 'Mylo Xyloto' lijken – godzijdank – verleden tijd. Slechts één keer wordt ernaar teruggegrepen en dat is op nieuwe single A Sky Full Of Stars, een samenwerking met Avicii godbetert, die niet eens subtiel knipoogt naar Every Teardrop Is A Waterfall en een stoorzender vormt op een verder coherent album.
'Ghost Stories' is een album over de verloren liefde en klinkt ook zo. Chris Martin verlangt naar wat er niet meer is. In Another's Arms wil hij gewoon weer eens een avond samen televisie kijken op de bank (wat zouden Chris Martin en Gwyneth Paltrow zoal kijken?), in opener Always In My Head zingt Martin over zijn slapeloze nachten en in Magic klinkt het “I just got broken / broken into two.” En in het mooie Oceans wordt alles overboord gegooid en spelen Chris Martin en zijn akoestische gitaar de hoofdrol. In afsluiter O wordt er dan toch nog eens plaatsgenomen aan de piano.
Is het dan allemaal goed? Nee, er scheelt wat aan de fundamenten van 'Ghost Stories'. Om te beginnen is er A Sky Full Of Stars, dat onder geen beding goed te praten is. Verder kan je 'Ghost Stories' coherent noemen, maar ook eentonig. Gelijksoortig, zo je wil. Elk nummer is ingetogen met zachte, elektronische drums op de achtergrond. Een nieuwe evolutie in het geluid van Coldplay, maar wel eentje die meteen een beetje makkelijk in quasi elk nummer wordt aangegrepen.
De plaat is ook behoorlijk kort (slechts negen nummers) en de teksten zijn eenvoudig, misschien soms wel wat te eenvoudig. Of wat te denken van het nogal knullige “Tell me you love me / and if you don't, then lie” uit True Love of – nog erger – “All I know is that I love you so” uit Ink. De teksten op 'Ghost Stories' klinken niet alsof Chris Martin er nachten heeft aan zitten zwoegen.
Waarom we dan ondanks alles toch een positief gevoel overhouden aan deze zesde van Coldplay? Omdat we ons er niet aan ergeren. Omdat Coldplay meer dan op hun vorige twee platen geen songs heeft geschreven met een groot publiek en stadionshows in het achterhoofd. Omdat de plaat subtieler is in zijn geheel. En omdat het een plaat is, die niet volgestopt staat, die wat ruimte laat om te ademen tijdens en tussen de nummers. Een klassieker is het niet, een hoogtepunt uit hun oeuvre evenmin. Een stap in de goeie richting wel.