Codasync - Pan Aroya

Eigen beheer

Op tijd en stond durven wij onze Beatles-lp’s wel eens te laten voor wat ze zijn, om ons aan onbekende muziekjes te wijden. Zodoende stootten we enkele weken geleden op Codasync, een groep landgenoten die al sinds debuut ‘Mows Arred’ uit 2008 op hoogst eigen wijze zijn pad uitstippelt.

"Muziekjes" is in het geval van Codasync enigszins denigrerend, gezien de indrukwekkendheid van de vijf instrumentale nummers die de heren brengen op ‘Pan Aroya’, het vijfde album van een cyclus en naar eigen zeggen ook het sluitstuk. Het is een imposant werk geworden, met complexe composities en een bont allegaartje van stijlen en invloeden.

Opener Martial Bonetain houdt het nog betrekkelijk kalm: met enkel drums en een nerveuze gitaar heeft het wat weg van Griekse folkloristische dansmuziek. Scarab Robot Dance valt daarentegen met de deur in huis. Furieuze drums worden afgewisseld met bucolische, gemoedelijke stukken: dit is een nummer als een storm op zee. Plots kantelt de sfeer weer en krijgen we gitaren die zich om en tegen elkaar heen wringen en schurken. En daarna gaat het nog een andere kant uit met een Black Sabbath-riff.

In één nummer stouwt Codasync meer ideeën dan de gemiddelde popgroep in een hele plaat. Het stuitert alle kanten uit, maar het klìnkt. Bij tijden denken we aan Tool, soms aan The Mars Volta, maar meestal denken we helemaal niets en zitten we met open mond te luisteren en vallen we van de ene verrassing in de andere.

Meezingers moet u niet gaan zoeken op deze plaat – die is opgenomen in de Vantage Point-studio van dEUS – hoewel er nochtans geregeld melodieuze passages opduiken die de aanzet voor een sterke popsong zouden kunnen vormen. De funky baslijn en dito orgel waarmee Chraham And Idonis aanvangt verworden tot een loom web van trage bassen waartussen de gitaren steeds sneller hun eigen draden gaan spinnen. Een akoestische gitaar neemt over, en een verre cowboy fluit er iets overheen. Daarna schiet er weer vaart in deze epische track: zware gitaren krijgen een melodische lead over zich heen, de bas duwt alles voor zich uit, bijgestaan door een razende, dubbele basdrum. Het geheel wordt dreigender en dreigender, lijkt te zullen ontsporen en eindigt dan bruusk.

The Poesjkin Meditations doet dan weer Oosters aan. We menen zelfs een sitar te ontwaren. De snaardrum mept alles op gang, maar de hete soep koelt meteen weer af. Zo zet Codasync de luisteraar steeds weer op het verkeerde been. Het is nooit helemaal duidelijk of het nu om een welomlijnde compositie of om intrigerende improvisatie gaat.

Afsluiter Odd Egg opent met melodieuze gitaren en een meanderend ritme om bijna vijf minuten later meedogenloos open te breken en een salvo ongenaakbare riffs op je los te laten. Halverwege neemt de bas over, geruggesteund als steeds door mokerende drums, waarna de gitaar weer je oren inkruipt om daar als bezeten rond te gaan botsen.

Na een explosief einde volgt enkele seconden later een geprogrammeerd stukje bezwerende piano, als kwam het uit de mobiel die eertijds boven onze bedstee hing. En zo vinden we na de opwindende stuiterbalervaring die 'Pan Aroya' is uiteindelijk toch onze rust.