Clouds Can - Leave

Progressive Promotion Records

Eindelijk heeft Thomas Tielen – bekend van zijn soloproject ‘t’ – een bondgenoot gevonden voor zijn muzikale exploten. Gedaan zijn de lange lappen tekst en de vaak voortkabbelende conceptalbums. Op ‘Leave’ zorgen Thielen en Dominik Hüttermann, alias Clouds Can, voor afgemeten songs met kop en staart, terwijl de sound en sfeer van Thielens soloplaten doorschemeren. 

Leave

Het digitale tijdperk baarde het fenomeen van de multi-instrumentalist die zich in zijn homestudio heeft teruggetrokken. Op het eerste gehoor een wereldvreemde nerd en een onverbeterlijke controlefreak: co-auteurschap met anderen wordt zelden geduld. De Duitse leraar Engels Thielen komt met ‘Leave’ nu uit de kast als deel van een tandem, ofschoon ook Clouds Can vooral een studioproject lijkt.

Sinds het verschijnen van Steven Wilsons popalbum ‘To The Bone’ lijkt het alsof sommigen in de progrockgemeenschap reikhalzend uitkijken naar hun eigen Take That. Misschien is de progressieve pop van ‘Leave’ wel naar hun smaak, want het idee van deze plaat is dat korte popsingles het bad ingaan met massa’s instrumenten en koortjes. Als sterkhouders komen hier All We Are I Am Not en Life Is Strange uit; de invloed van Marillion is nooit ver uit de buurt.  

Volgens bronnen zit er ongeveer duizend-en-één minuten muziek verborgen in de afgronden van de montagekamer. Wat hiervan gered werd, is een caleidoscoop van emotionele schetsen, gaande van sarcasme, ironie en melancholie tot verbittering, frustratie en hoop. De teksten zijn een uitputtingsslag en dansen op de dunne koord van exces.

Ondertussen zijn de maniëristische trucs van Thielens solowerk overeind gebleven: de telefoonstem, de Steve Hogarth-achtige frasering, de stem ver achterin de speakers. Wie daar niet mee overweg kon, gelieve zich ook nu te onthouden. Voor de anderen is het benaderen op eigen risico.  

17 januari 2018
Christoph Lintermans