Clay Giberson - Pastures

ORiGiN

Charlie Haden, Michael Brecker en Ornette Coleman, aan hen wordt 'Pastures' van Clay Giberson opgedragen. En wat voor een heerlijk eerbetoon is dit geworden.

Pastures

Pianist Clay Giberson (Upper Left Trio, Go By Train) speelt hier in een allstar bezetting. Omgeven door toppers als tenorsaxofonist Donny McCaslin (Bowie's 'Blackstar'), bassist Drew Grass (Alessi, Abercrombie) en drummer Matt Wilson zet hij eerder werk als 'Minga Minga', 'Aiming True, vol. 1' en 'Mirador' verder. Het verschil zit hem vooral in de inbreng van een strijkerskwartet.

'Pastures' gaat over het hier en nu. En dat blijkt ook uit de langgerekte opener The Time For Now, waarin het kwartet op de top van zijn kunnen speelt. Dit zijn topmuzikanten die erop uit zijn zich te amuseren en enkel het allerbeste uit elkaar boven te halen. Het is ook meteen duidelijk dat ze goed op de hoogte zijn van de geschiedenis van de jazz. Invloeden van jazzpianisten als Oscar Peterson en Erroll Garner, maar ook het meer binnenwaarts gerichte muzikaliteit van pakweg een Bill Evans komen op dit album mooi tot uiting.

Nergens gedoe met ego's, ook al is daar muzikaal gezien wel degelijk reden toe. Luister bijvoorbeeld hoe dit viertal Bach onder handen neemt op Solfeggio. Die krijgt een zonnige, zomerse feel mee, een beetje zoals het veld aan zonnebloemen op de hoes. Op het dromerige, emotioneel mooie Simple Gifts komt het strijkkwartet naar boven. Nog meer hoogtepunten zijn Long Ago And Far Away (Kern/Gershwin) en vooral Infinity X waarop band en strijkers elkaar vinden in een zalige groove met een hoofdrol voor de schurende sopranosax van McCaslin. Hoor hoe die song langzaam maar zeker tot een wondermooi slaaplied wordt omgezet.

Dit 'Pastures' verdient alle aandacht. Of zoals één van de songtitels luidt: Nobody Does It Better.

8 april 2017
Philippe De Cleen