Claire M Singer - Solas

Touch

Debuteren met iets waar je maar liefst veertien jaar aan werkte. Claire M Singer, een muzikante annex visueel artieste die zowel met piano, cello als elektronica werkt, brengt met 'Solas' (Gaelic voor "licht") een boeiend elektro-akoestisch verhaal. Het dubbelalbum is een muzikale trip voor fans die hun oor weleens bij Nils Frahm, Colin Stetson of - iets klassieker - Arvo Part te luisteren leggen.

Nee, een voor de hand liggend album is dit 'Solas' niet. Als directeur muziek bij Union Chapel organiseert Solas regelmatig performances en educatieve workshops rondom een erg bijzonder Henry Willis-orgel uit 1877. In de laatste jaren verschoof Singers focus dan naar de uitvoering eerder dan naar het compositorische aspect van haar muzikaal werk. Op deze dubbelaar, die jarenlang werken en schaven documenteert, neemt ze de luisteraar mee op een muzikale excursie met aandacht voor zowel akoestische als elektronische compositie.

Interessant om weten is dat Singer ook thuis is in de audiovisuele kunsten, als aanvulling op haar muzikale fascinaties. Eén van haar werken heet bijvoorbeeld RadioRobot, een klanksculptuur in de vorm van een robot, die volledig uit analoge radio's bestaat.

Maar liefst drie van de zeven stukken op 'Solas' maken gebruik van het speciale Henry Willis-orgel dat in de Union Chapel recent gerestaureerd werd. Het is, om Union Chapel te citeren: "a fully working original hydraulic blowing system, which can be used as an alternative to the electric blowers". Singer onderzoekt de diverse, muzikale mogelijkheden ervan.

Een van de centrale stukken heet The Molendinar, een klankspel van dik vijfentwintig minuten dat op een afzonderlijk schijfje terug te vinden is. Het werd gemaakt in co-commissie tussen Civic Room (een kunstgalerij in Glasgow) en Union Chapel en maakt deel uit van 'The Molendinar Burn Project', een twaalfdelige reeks kunstprojecten in Glasgow, die de oprichting van de stad huldigen.

De andere zes composities zijn korter. Zo is er de toepasselijk getitelde opener A Different Place, een compositie voor cello, die in 2009 in de Bennachie Studios, Aberdeen opgenomen werd. Die klinkt weemoedig en refereert vaag naar een band als Dirty Three (met Bad Seed Warren Ellis op viool). Op het uit 2002 daterende Ceo, de oudste compositie op deze dubbelaar, voegt ze aan die cellosound nog piano en percussie toe. Om dan over te gaan naar recenter werk, zoals het in 2015 opgenomen titelnummer Solas, een in Union Chapel opgenomen stuk voor orgel en cello.

Het aardige is dat alles mooi in elkaar overvloeit. Het is één werk, een andere muzikale wereld met verschillende eilandjes als het ware. Zo is er Diobaig, dat louter uit cello bestaat, terwijl op het sobere en intrieste Eilean - cello, piano en viool - er stukjes te horen zijn van de Schotse fiddler Paul Andersons compositie Land Of The Standing Stones. Ook hier betreft het werk in commissie.

'Solas' is dan wel experimentele avant-garde, het weet de luisteraar, die zich van de nieuwste, moderne hypes en trends niets aantrekt, zeker te boeien.  Het is dan ook niet verwonderlijk dat het album op het Touch-label verschijnt, dat zich in bijzondere releases specialiseert. Het knappe aan dit album is dat het heden (postmoderne elektronica) en verleden (een stokoud orgel) met elkaar weet te versmelten.

Overigens is het samen met Tim Heckers album 'Lovestreams', waarin ook gebruik gemaakt wordt van oudere opnames evenals een muzikale connectie tussen verleden en heden, een meer dan toepasselijke soundtrack voor all things Brexit.