Citizen Cain's Stewart Bell - The Antechamber Of Being (part 2)

Festival Music

Sinds Cyrus, het meesterbrein achter de Schotse symfo-outfit Citizen Cain, met pensioen is, treedt diens rechterhand Stewart Bell voor het voetlicht. Twee jaar later dan voorzien is nu het tweede deel van de trilogie ‘The Antechamber Of Being’ een feit. Zonder de steun van een platenlabel en na een crowdfunding, mag de drummer en toetsenist zichzelf op de borst kloppen, ofschoon de luisteraar zware kost opgediend krijgt. 

Dat het album onder de naam Citizen Cain’s Stewart Bell uitkomt, zegt veel over de erkentelijkheid jegens zijn "mentor", zoals hij Cyrus in de credits noemt. Overigens speelt ook CC-gitarist Phil Allen een hoofdrol als één van de vijf stemmen in dit muziektheater. Die hebben dan wel heel veel tekst te behappen en het verschil tussen de mannenstemmen is niet altijd voldoende duidelijk.

En dat is jammer, want gezien de vaart en de complexiteit van het verhaal moet de luisteraar voortdurend het handje vastgehouden worden. Simone Rossetti (The Watch) is de Dromer; een rol die evengoed voor Cyrus geschreven had kunnen zijn. Phil Allen is de Leraar, en Bekah Comrie schittert als het Droommeisje. Wie echt tot het verhaal wenst door te dringen, heeft meerdere luisterbeurten nodig.

Dat verhaal is niets minder dan een psychologische thriller en is gebaseerd op Bells eigen ervaringen uit zijn kindertijd. Als kind leefde hij in twee werelden, de werkelijke en die van de dromen en was hij bang voor de mythische "Bogeyman", de boeman die in een kast onderaan de trap woonde. Zijn broer leerde hem een truc om wakker te worden in zijn droom en daar (in de "antechamber") de confrontatie met zijn demon aan te gaan. Hij leert er ook een meisje kennen, tot de twee parallelle werelden convergeren en het meisje zijn vrouw blijkt te zijn die zijn kind draagt.

Dat Citizen Cain de belangrijkste muzikale invloed is in deze progrockopera, ligt voor de hand; Bell was altijd de belangrijkste songsmid van die band. Het verhaal vereist natuurlijk een duistere aanpak; het Genesis van ‘Nursery Cryme’ werpt zijn schaduw over dit album. Maar het gitaarspel en de distorted synthesizers maneuvreren de zeven songsuites in moderner vaarwater, soms op de rand van progmetal.  

Niet bepaald een lichtvoetig concept dus, en daar knelt het schoentje. Bell had beter luchtiger tussendoortjes ingelast; nu moet de luisteraar bergen verzetten. De bonustrack The Cupboard of Fear (met ook de stem van Arjen Lucassen) is humoristischer en bevat akoestische passages. Bell had die werkwijze beter over het hele album gespreid.  

Toch is ‘The Antechamber Of Being (part two)’ een intrigerende plaat, maar wel één die je best in stukken tot je neemt. Hopelijk laat het derde en laatste deel niet opnieuw jaren op zich wachten, al zal dat vooral van de donaties van de fans afhangen.