CHVRCHES - Every Open Eye

Universal Music Group

Voor CHVRCHES – de naam is een pest om te typen, doch dat terzijde – is het snel gegaan. Ergens in 2012 dook The Mother We Share op, het nummer waarmee de synthkids uit Glasgow het in een mum van tijd tot muziekblogfavorieten schopten. Het succes bleef niet uit, en algauw ging iedereen overstag voor de frisse mix van pop en indie, die sindsdien ook hoge toppen scheert in de hitlijsten.

Wat doet dat succes met een band? Sommigen gaan zich ertegen afzetten, en maken een obscure tweede plaat die de massa tracht weg te duwen – soms met averechts effect. Niet zo voor CHVRCHES, dat op ‘Every Open Eye’  ieder aspect dat hen populair heeft gemaakt, uitvergroot.

Never Ending Circles valt meteen met de deur in huis, zodanig zelfs dat we dachten dat een of ander technisch manco ons de eerste seconden had doen missen. Samen met Never Ending Circles, Leave A Trace, Keep You On My Side,  Make Them Gold en Clearest Blue (dat laatste klinkt trouwens erg als Just Can’t Get Enough van Depeche Mode), die erop volgen, vormt het nummer een hoogenergetisch kwintet van dancefloor fillers. Traditionele songstructuren worden op een hoop gegooid om het grote aantal hooks dat het trio bij elkaar heeft gepend, te kunnen herbergen.

Tekstueel gezien heeft Lauren Mayberry, in de beste poptraditie, bitter weinig te vertellen. Verder dan een aantal snedige afscheidszinnetjes richting een ex, en een hele resem platitudes, komt ze niet. Maar haar frisse stem doet ons denken aan die van Emily Haines van Metric (de hele plaat doet ons trouwens aan het uitstekende ‘Synthetica’ denken), dus het feit dat ze geen Sappho is, zien we met plezier door de vingers.

Diezelfde vingers reiken steevast naar de skiptoets wanneer het album doormidden wordt gereten door High Enough To Carry You Over. In dat nummer schurkt CHVRCHES tegen Tame Impala aan. Niks mis mee, maar zelf hadden we hier de vocals niet overgelaten aan Martin Doherty, wiens stem eenvoudigweg verveelt.

De vier bangers die volgen happen lekker weg, maar op dit punt in de plaat gaat de formule door de nummers heen schemeren, en wordt het al wat minder spannend. Bury It heeft nog wel een goeie groove en een knaller van een refrein en een brug, maar had misschien vroeger mogen komen.

Afterglow sluit ‘Every Open Eye’ passend af. Na het feestgedruis volgt een luie, katerige zondag. “I’ll find my own way back,” zingt Mayberry, en het lijkt er sterk op dat haar band dat ook heeft gedaan. Uitstekende popplaat, maar net niet perfect.