Chrystabell & David Lynch - Cellophane Memories
Sacred Bones Records
Een project als dit kan natuurlijk onze interesse wekken. Niet enkel omdat de wereldberoemde filmmaker iets heeft met mystiek en duisternis dat we zo fantastisch vinden, ook de flamboyante Texaanse Chrystabell (die trouwens ook een rol kreeg in de legendarische 'Twin Peaks'-reeks), heeft een mysterieuze eigenheid in het experimentele poplandschap veroverd met vijf volledig zelfgemaakte langspelers.
De titel van de plaat is een metafoor voor de gelaagdheid van stemmen. En dat is net wat hier gebeurt. De achtenzeventigjarige cineast schreef popsongs die hij Chrystabell in de huisstudio in Hollywood Hills liet inzingen, om ze vervolgens te verknippen, de stem te ontdubbelen in een soort van verhakkeld digitaal canoneffect en met doezelende soundscapes te onderbouwen. “Experimental editing”, zo noemt David Lynch het zelf: de zang knippen, plakken, achterstevoren en binnenstebuiten trekken, ontdubbelen in vele lagen of desolaat in de kou laten staan.
Wie het filmwerk van Lynch een beetje kent (iedereen zeker?), hoeft zich niet te verbazen dat het resultaat erg abstract en ongrijpbaar klinkt. Als een soort van onwezenlijke droom. En hij hoeft zich allicht ook niet te verbazen dat het duo niemand anders in dit bizarre muzikale project tolereerde. Geen andere muzikanten, producers of studiotechniekers.
Het heeft bijgedragen aan de spontaniteit van deze muziek die was “meant to be”. Waarvan filmische teksten als “When he was here / She thought they had a bond / An unshakable bond / But was it too good to be true? / She fell into a dark dream of despair”, werden neergeschreven slechts vijf minuten voor Chrystabell ze inzong.
Echt wild van deze experimentele, dromerige digitale muziek worden we niet. Te vaag, te vaak een gelijkaardig geheel van lang slepende zang en tonen die elkaar overlappen, te veel bizarre patronen en weinig harmonie. En daar voegen die paar desolate gitaaraanslagen in You Know The Rest weinig aan toe. Al appreciëren we wel dat we toch een summiere vorm van een lied herkennen in de trage ballad Two Lovers Kiss. Maar dat verandert natuurlijk, als je bij pakweg de single met volledig in tweevoud weergegeven stem, Sublime Eternal Love, ook de videoclip bekijkt, waarin het gelaat van Chrystabell stroboscopisch in de duisternis oplicht. Want dan begrijpen we wel de grote “K” van dit project.
Gepassioneerde ambient, zo laat de filmproducent deze plaat graag omschrijven. Die vlag kan enigszins de lading dekken. Dit is in elk geval een bijzonder project dat zeker spek is voor de bek van mensen die zich graag verder verdiepen in het mystieke leven van David Lynch.