Christine Ott - Only Silence Remains

Gizeh

De Franse Christine Ott is vooral bekend door de Ondes Martinot (een elektronisch instrument uit de jaren “20) die ze bespeelt. Maar op ‘Only Silence Remains’ is vooral de piano het verbindende instrument. Doorheen een hele reeks stijlen en arrangementen is het dit instrument dat alles nog enigszins te samen kan houden.

Only Silence Remains



Het pianospel op ‘Only Silence Remains’ klinkt zacht, en krijgt nog een gevoel van heftigheid mee. De tempowisselingen zijn de grootste variatie die erin plaats vindt al kijkt Christine Ott ook buiten de standaardinstrumenten voor een neo-klassiek album, en weet ze vooral door het gebruik van die Ondes Martinot een eigen geluid te brengen. Dat geluid voelt vooral spookachtig aan, en een nummer als Danse Avec La Neige klinkt dan ook alsof het zo in een griezelfilm zou passen. Ook op Sexy Moon (dat zijn thema sowieso ook niet meteen onder stoelen of banken steekt) zorgt het voor een zwevend gevoel. 

Een uniek instrument maakt echter nog geen interessant album, maar Ott weet nog op andere manieren de aandacht te trekken. In net geen drie kwartier passeren er een hele reeks invloeden en stijlen. Het merendeel zit vooral onder de neoklassieke invloed, maar een nummer als Raintrain voelt erg jazzy aan. Vooral het geluid van de drum en van de bas geven dit idee. Het ritme komt van de piano, en dit laat de ruimte voor de andere instrumenten om losser te spelen. 

Het verhaal dat deze nummers willen vertellen is niet altijd even duidelijk. À Mes Étoiles verlaat halverwege het originele idee voor een veel liefelijkere melodie, en wordt daarbij bijna een ander nummer. De twee delen lijken amper met elkaar verbonden, behalve dan in instrumentatie. In de achtergrond is ook een klank te horen die doet denken aan verdoezelde stemmen, maar weinig tot niets bijdraagt aan het nummer en vooral de vraag doet rijzen waarom deze klank er niet uit gehaald is.

Veel nummers nemen net iets te lang hun tijd, en lijken niet echt een punt te maken. Eerder dan een bepaalde spanningsboog of verhaal op te bouwen, lijken ze vooral voort te meanderen. Zo ook Tempête, een vrij chaotisch nummer waarop veel elektronica en de Ondes Martinot te horen is en eerder klinkt als een ruwe geïmproviseerde take dan een uitgedacht nummer. Een uitzondering hier op is afsluiter Disaster dat gebruik maakt van een monoloog (waar ook de inspiratie voor de titel uit komt), en daaronder naar een hoogtepunt van abstracte klanken toewerkt. Halverwege verandert het dan alsnog in een pianostuk, dat jammer genoeg ook weer net dat tikkeltje te lang blijft hangen.

Hoewel niet geheel ongeslaagd gaat ‘Only Silence Remains’ misschien net té divers, en weet Ott te weinig een eengemaakt verhaal te vormen. Lang niet alle van de drieënveertig minuten zijn even noodzakelijk of de moeite, maar doordat het geluid zacht is, stoort dit album ook niet en zinkt het gemakkelijk naar de achtergrond.

30 mei 2016
Robbe Van Petegem