Christian Löffler - Lys

Ki Records

Lys

Schilder, poëet, visual artist en producer, de Keulenaar Christian Löffler is een artistiek manusje-van-alles. Op muzikaal vlak balanceert de man ook op de vijfde langspeler tussen ambient, klassiek en deephouse in, maar dan zonder te verglijden in doordeweeks zweverig gebonk. Dat betekent opnieuw veel instrumentale live bijdragen, gastvocalisten en een vat vol emoties.

Na ‘A Forest’ en ‘Mare’ gaat de Duitser nu aan de slag met ‘Lys’, “licht” in het Deens. Vanuit zijn afgelegen social distance-huisje middenin de bossen en aan de rand van de Baltische zee heeft Christial Löffler zich – na een lichte burnout en writersblock - een bezinnende levensstijl toegeëigend van vroegochtendsporten en nadien bezinnen over de mooie schakeringen van het opkomende licht in de natuur doorheen de verschillende seizoenen. Dat vertaalt zich niet enkel in een album met nummers die in de eigen huiselijke omgeving tot stand kwamen, maar ook in erg subtiele, doezelige en lichtnuancerende muziek.

‘Lys’, prachtig vormgegeven met eigen schilderijen van een bewust van het publiek afgewende persoon, biedt een dozijn keer dezelfde sfeer. Enigszins onderdrukt, intiem, subtiel, maar ook warm en vol verborgen schoonheid. Het is haast niet te geloven dat de diverse songs over drie jaar verspreid werden samengesteld. In elk geval is dit album ook nu weer eerder spek voor de bek van liefhebbers van instrumentaal geladen gevoelsmuziek van pakweg Sigur Ros of Nils Frahm dan van deephouse-iconen als Kerri Chandler of Deep Dish. Kort door de bocht: meer luisteren dan dansen.

De plaat begint dan ook met een dromerige cello in plaats van beats en grooves. Farr test voortdurend de subtiliteit van noten en melodie af met voorzichtige strijkstrelen en zachte schuifelclickbeats. En zo doet Löffler het liefst: met onderkoelde beats, dromerige synths of instrumentals en zachte stemmen. Doezelig, lieflijk maar toch ook met best wat onderhuidse hoofdtelefoon prikkels. Een zeldzame keer komt de plaat meer aan de oppervlakte, zoals met een meer dansbaar Sun.

Het is juist omwille van die overall sfeer dat er verder niet echt uitschieters zijn op ‘Lys’. Wat overigens geheel niet hoeft, al kabbelt een song als Map misschien net wat té wazig weg. Nog te noteren zijn de vocale bijdrage van Josephine Philip van de vrouwelijke sfeerpopband Darkness Falls – poulain van producer Trentemøller, een artiest met vergelijkbaar materiaal als deze plaat. The End is met zijn korte, druppelende omkadering en streelzachte zang net als een intermezzo, maar in essentie kenmerkend voor het totaalgevoel van dit droomalbum.

30 april 2020
Johan Giglot