Chris Liebing - Burn Slow
Mute Records
Chris Liebing is één van de prominente namen binnen de technowereld. Hij stond bekend om zijn snedige, harde en ruwe experimenten. Tot nu, want ‘Burn Slow’ weerspiegelt een evolutie in zijn geluid. Maak kennis met zijn trage, diepe en persoonlijke kantje.
Al decennia staat Chris Liebing achter de draaitafels van zowat elke prestigieuze dansclub, bouwend aan zijn eigen techno-imperium, maar de laatste jaren heeft ook Liebing voor verandering gekozen. Steeds minder blijft hij zich vasthouden aan de industriële, mechanische geluiden die hem commercieel succes opleverden. In plaats daarvan brengt hij steeds melodischere, tragere elektronische pareltjes.
‘Burn Slow’ is de eerste échte belichaming van die veranderde stijl. Diepe, dromerige synthesizers en een meer ontspannen tempo weerspiegelen Liebings evolutie van abstract naar concreet. De labelwijziging (Mute Records in plaats van CLR) was dan ook een logische - zelfs noodzakelijke - keuze. De plaat past met haar vibrerende, etherische synthesizers perfect in de rij van Mute's eerdere releases
Deze plaat doet in feite wat in de titel aangekondigd wordt: traag branden. ‘Burn Slow’ klinkt nergens overhaast of te clubgericht. Integendeel, ze focust op de spirituele beleving van een nachtje in de club. Instrumentaal klinkt het allemaal heel psychedelisch door de trage tempo’s, de overload aan hypnotiserende synthesizers, de drukkende leegte en - niet te vergeten - de fragmenten melodramatisch gemompel. Liebing wil een verhaal vertellen.
Letterlijk elk gesproken fragment klinkt koel en angstaanjagend, maar evenzeer intiem. “Meditation is unlike almost all other things we do. Except, perhaps, making music and dancing”, zo vertelt Cold Cave filosofisch in opener So Then… boven een laagje aanzwellende synthesizers. “Life is a card house in a gale”, mijmert Miles Cooper Seaton een beetje verder op Card House. Wij zien hem zo zitten, in zijn schommelstoel, nadenkend over zijn ingestorte leven.
De integratie van zoveel bezinnende gaststemmen is gedurfd, maar verdorie, het resultaat mag er zijn. De gastsprekers voegen echt een extra dimensie toe aan Liebings al zo verfijnde muziek. Toch laat hij hier en daar ook wel een steek vallen; en dan vooral bij de instrumentale nummers. Die steken weliswaar goed ineen en houden dezelfde toon en sfeer aan, maar voegen vrij weinig meerwaarde toe aan het album en zijn bijgevolg gemakkelijk over te slaan zonder de rode draad kwijt te geraken. Behalve dan Novembergrey, dat zo nieuw en origineel klinkt (en een beetje doet denken aan het goddelijke duo Rüfus Du Sol) dat je het gewoon niet wil overslaan.
Al bij al een puike plaat van Liebing. ‘Burn Slow’ biedt een waaier aan verfrissende geluiden en diepgaande teksten en blijft tegelijkertijd heel toegankelijk klinken. Het album is geen baanbreker, maar wel een smaakvolle stijlbreuk die het genre wel eens zou kunnen opentrekken binnen de Duitse techno.